Nie później niż w ciągu 7 dni od zawarcia umowy o pracę pracodawca powinien dostarczyć pracownikowi pisemną informację o podstawowych warunkach zatrudnienia, tzw. informację dodatkową. Jednym z elementów treści tego dokumentu jest określenie obowiązującej pracownika dobowej i tygodniowej normy czasu pracy (zob. art. 29 § 3 pkt 1 KP).

Dość częstym błędem spotykanym w praktyce jest mylenie pojęcia „obowiązującej normy czasu pracy” z pojęciem „obowiązujący wymiar czasu pracy”. Konsekwencją tego błędu jest podawanie w treści informacji dodatkowej wymiaru godzin w ramach etatu, na jakim zatrudniony został pracownik, a w przypadku pracowników zatrudnionych w równoważnych systemach czasu pracy - maksymalnej wydłużonej normy czasu pracy, jaka obowiązuje pracownika w ramach tego systemu.

Podając normę czasu pracy w treści informacji dodatkowej należy wskazać tę określoną w art. 129 § 1 KP, czyli 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Jest to norma, która znajdzie zastosowanie do zdecydowanej większości pracowników. Nie mają przy tym znaczenia wymiar etatu, czy system czasu pracy obowiązujący pracownika (z wyjątkiem systemu pracy w ruchu ciągłym, który przewiduje możliwość przedłużenia czasu pracy do 43 godzin przeciętnie na tydzień w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 tygodni).

Tym samym, odwołanie do tej właśnie normy powinno znaleźć się zarówno w informacji dodatkowej sporządzonej dla pracownika zatrudnionego na pełnym etacie, jak i niepełnoetatowca. Taki też zapis powinien widnieć zarówno w informacji dodatkowej pracownika pracującego w podstawowym systemie czasu pracy, jak i tego, który pracuje w równoważnym systemie czasu pracy.

Wyjątki od tej zasady, polegające na stosowaniu krótszej normy czasu pracy wynikają z przepisów szczególnych. Przykładem tego typu regulacji są normy czasu pracy stosowane do pracowników:

- zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych lub szczególnie szkodliwych dla zdrowia (normy te są określane na zasadach opisanych w art. 145 KP),

- młodocianych w wieku do lat 16 (dobowa norma czasu pracy nie może przekraczać 6 godzin);

- o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo), z zastrzeżeniem przypadków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.);

- zatrudnionych w podmiocie leczniczym (7 godzin i 35 minut na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut tygodniowo), z wyjątkiem pracowników technicznych, obsługi, gospodarczych i administracyjnych;

- niewidomych zatrudnionych w podmiocie leczniczym na stanowiskach wymagających kontaktu z pacjentami (6 godzin na dobę i 30 godzin tygodniowo).

Informacja dodatkowa pracowników wymienionych powyżej powinna podawać normy czasu pracy wskazane w nawiasach.