W maju br. jeden z naszych pracowników korzystał z trzech tygodni urlopu bezpłatnego. W styczniu tego roku pracownik miał ponadto 2-tygodniowy okres nieusprawiedliwionej nieobecności. W sumie pracownik był nieobecny w pracy, po zsumowaniu, przez prawie 40 dni. Czy możemy w tej sytuacji połączyć okres nieobecności nieusprawiedliwionej z okresem urlopu bezpłatnego i pomniejszyć roczny wymiar urlopu pracownika o 1/12 urlopu przysługującego mu w roku kalendarzowym?

Świadczenie urlopowe nie jest tak powszechne jak jeszcze kilka lat temu, ponieważ odstąpienie przez pracodawcę od obowiązku wypłacania tego świadczenia nie jest już tak skomplikowane. Pomimo tego wielu pracodawców zapomina dopełnić wymaganych obowiązków. Stąd dość często można spotkać pracodawcę, który takie świadczenie musi wypłacić swoim pracownikom, choć o tym nie wiedział.

Teoretycznie ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy nie jest skomplikowanym świadczeniem. Jednak nieregularność wypłacania i naliczania wskazanego świadczenia sprawia, że ekwiwalent jest przedmiotem dość powszechnych błędów ujawnianych podczas kontroli PIP.

Pracownik w związku z ustaniem stosunku pracy nabywa często prawo do szczególnych świadczeń pieniężnych. Przykładem takiego świadczenia jest ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, do którego prawo może powstać wyłącznie w związku z ustaniem stosunku pracy. W praktyce dość często to świadczenie, określając termin jego wypłaty, traktuje się tak jak wynagrodzenie. Nie jest to praktyka prawidłowa.

Niedawno przeżyliśmy kontrolę PIP. Podczas kontroli zarzucono nam zaniżanie ekwiwalentów pieniężnych za niewykorzystany urlop wypoczynkowy należnych pracownikom niepełnosprawnym. Istota zarzutu polegała na tym, że program płacowy, który stosujemy, dzielił ekwiwalent za jeden dzień urlopu wypoczynkowego zawsze przez 8 godzin (nawet w przypadku pracowników niepełnosprawnych, którzy mają obniżoną normę czasu pracy). Kto w tej sytuacji ma rację?

Nadchodzący koniec pierwszego kwartału powoduje, że pracodawcy za wszelką cenę dążą do udzielenia pracownikom zaległych urlopów wypoczynkowych. Przypomnijmy, że zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w 2011r., termin udzielenia zaległego urlopu to nadal koniec marca. Zapowiadana nowelizacja Kodeksu pracy, która przesunie ten termin na koniec pierwszego półrocza, wejdzie w życie prawdopodobnie dopiero w 2012r. Jednym z pomysłów pracodawców na rozwiązanie problemu zaległych urlopów jest zarachowywanie na poczet urlopu wyjść prywatnych pracownika.

W bieżący rok pracownik wszedł niestety z zaległym urlopowym wypoczynkowym w wymiarze 8 dni. Z początkiem stycznia 2011r. nabył prawo do 26 dni nowego urlopu wypoczynkowego. W dniu 4 lutego pracownik poinformował nas o wykorzystywaniu urlopu na żądanie, którego oczywiście mu udzieliliśmy, przy czym ten dzień urlopu wypoczynkowego potraktowaliśmy jako pierwszy dzień urlopu za 2011r., a nie jako urlop zaległy, którego wykorzystanie przez pracownika miało nastąpić w innym terminie określonym w planie urlopów (w marcu 2011r.). Ostatnio podczas kontroli spotkał nas zarzut, który polegał na zobowiązaniu nas do uprzedniego udzielania pracownikowi zaległego urlopu wypoczynkowego zanim pracownik przejdzie do wykorzystywania urlopu bieżącego. Jak powinniśmy postępować w takiej sytuacji?

W świetle brzmienia art. 163 § 1 Kodeksu pracy urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów, przy czym plan urlopów nie obejmuje części urlopu udzielanego pracownikowi zgodnie z art. 167² Kodeksu pracy. Biorąc pod uwagę powyższe plan urlopów powinien zawierać informację o planowanym terminie wykorzystania przez pracownika 18 lub 22 dni urlopu wypoczynkowego (chyba że pracownik jest uprawniony do dodatkowego urlopu wypoczynkowego). Czasem jednak sporządzenie planu urlopów wypoczynkowych na cały rok kalendarzowy jest kłopotliwe i niewygodne zarówno dla pracownika, jak i pracodawcy.

Proporcjonalne pomniejszanie wymiaru urlopu wypoczynkowego to zagadnienie, który sprawia wielu pracodawcom dość poważne kłopoty. Kazuistyczne sformułowania art. 155 2 § 1 sprawiają, że o błąd w zastosowaniu tego przepisu nie jest trudno.