Jeżeli dzień rozpoczęcia pracy został określony w umowie to stosunek pracy nawiązuje się w tym dniu bez względu na to czy pracownik przystąpi we wskazanej dacie do pracy czy też nie. Data wskazana jako dzień rozpoczęcia pracy nie musi być taka sama jak data podpisania umowy. Podjęcie pracy może nastąpić w terminie uzgodnionym przez strony, na przykład miesiąc później czy po ustaniu niezdolności do pracy pracownika spowodowanej chorobą.

Jeżeli pracownik nie podejmie pracy w terminie wskazanym w umowie, z przyczyn od siebie niezależnych, na przykład z powodu choroby, to pracodawca nie powinien wyciągać względem niego sankcji tylko dopuścić go do pracy po ustaniu usprawiedliwionej nieobecności.

Jeżeli natomiast pracownik nie stawia się do pracy w terminie określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy z przyczyn przez siebie zawinionych, pracodawca może wyciągnąć wobec niego negatywne konsekwencje. W ciągu miesiąca od dnia kiedy poweźmie wiadomość o niestawieniu się pracownika do pracy może z nim  nawet dyscyplinarnie rozwiązać umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych.

Zarówno po upływie terminu wskazanego w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy jak i w okresie pomiędzy podpisaniem umowy a nawiązaniem stosunku pracy, umowa może być rozwiązana na zasadach ogólnych. Wiąże się to z faktem, że po podpisaniu umowy przez pracodawcę i pracownika nawiązuje się między nimi więź prawna. Mogą się co najwyżej umówić poprzez wskazanie daty rozpoczęcia umowy, że stosunek pracy nawiąże się w późniejszym terminie.

Sytuacja kształtuje się odmiennie, gdy strony nie wskazały w umowie.