Zgodnie z art. 162² § 1 kodeksu pracy w czasie urlopu wychowawczego pracownik ma prawo podjąć pracę zarobkową u dotychczasowego lub innego pracodawcy albo inna działalność, a także naukę lub szkolenie, jeżeli nie wyłącza to możliwości sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem.

Praca na urlopie wychowawczym jest zatem dozwolona pod warunkiem, że nie wyłącza możliwości sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem. Przepisy prawa pracy nie definiują pojęcia „osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem”, co w praktyce rodzi wiele problemów interpretacyjnych. Owo zaprzestanie sprawowania opieki nad dzieckiem jest istotne z punktu widzenia pracownika przebywającego na urlopie wychowawczym, gdyż pracodawca, który uzna, że cel udzielenia urlopu wychowawczego nie jest wypełniony, tj. pracownik zaprzestał osobistej opieki nad dzieckiem, może wezwać go do stawienia się do pracy. Pracodawca jest jednak ograniczony terminem. Może to bowiem uczynić w terminie 30 dni od dnia, kiedy dowiedział się, że pracownik nie sprawuje osobiście opieki nad dzieckiem, wyznaczając mu termin na stawienie się do pracy, nie krótszy niż 3 dni od dnia otrzymania zawiadomienia. W konsekwencji, niestawienie się przez pracownika do pracy pomimo wezwania pracodawcy może skutkować nawet dyscyplinarnym rozwiązaniem umowy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy.