Wskazane wyżej limity będą stanowiły zasadę, od której będzie można odejść przy spełnieniu określonych przesłanek ustawowych. Możliwość przekroczenia wskazanych wyżej limitów będzie istniała tylko w przypadku zawarcia jednej z 4 rodzajów umów na czas określony, tj.:

• w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
• w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
• w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
• w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie.

Jeżeli pracodawca zdecyduje się podpisać z pracownikiem jedną ze wskazanych wyżej umów, trzeba będzie zweryfikować, czy ich zawarcie w danym przypadku będzie służyło zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i będzie niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy. Tylko w takiej sytuacji będzie możliwe odejście od narzuconych przez ustawodawcę limitów.

Jeżeli wskazane wyżej przesłanki zostaną spełnione, w umowie trzeba będzie zamieścić informacje o obiektywnych przyczynach uzasadniających zawarcie takiej umowy oraz dodatkowo, gdyby pracodawca zawierał umowę w związku z obiektywnymi przyczynami leżącymi po jego stronie, będzie musiał zawiadomić właściwego dla siedziby pracodawcy okręgowego inspektora pracy o zawarciu takiej umowy, w formie pisemnej lub elektronicznej, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia, wskazując przyczynę uzasadniająca zawarcie umowy, która odbiega od ogólnych limitów.

Przy spełnieniu wskazanych wyżej warunków, pracodawca będzie mógł podpisać z pracownikiem umowę o pracę na okres na przykład 7 lat i umowa ta nie przekształci się z mocy prawa w umowę na czas nieokreślony od dnia następującego po upływie 33 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej kodeks pracy.