Dyrektywa wdrożeniowa precyzuje w swoich przepisach reguły, którym powinny podlegać kontrole w przypadku  pracowników delegowanych. Podstawowym obowiązkiem nałożonym na państwa członkowskie jest ustanowienie oraz zapewnienie odpowiednich i skutecznych mechanizmów kontroli i monitorowania przewidzianych zgodnie z prawem krajowym i praktyką krajową.

Państwa członkowskie mają także zagwarantować, aby organy wskazane na podstawie prawa krajowego przeprowadzały na ich terytorium skuteczne i adekwatne kontrole w celu kontrolowania i monitorowania zgodności
z przepisami i zasadami ustanowionymi w dyrektywie 96/71/WE.

Państwo przyjmujące oraz państwo wysyłające

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2014/67/UE w okresie delegowania pracownika do innego państwa członkowskiego:

• organy państwa przyjmującego - odpowiadają za kontrolę warunków zatrudnienia (art. 3 dyrektywy 96/71/WE),
• organy państwa wysyłającego (prowadzenia działalności) – współpracują w stosownych przypadkach oraz monitorują, kontrolują i podejmują niezbędne środki nadzoru lub środki egzekucji w odniesieniu do pracowników delegowanych do innego państwa członkowskiego.

Źródła informacji

Kwalifikowanie podmiotów do kontroli miałoby się opierać na dwóch podstawowych kryteriach: losowym lub w oparciu o tzw. ocenę ryzyka przeprowadzoną przez właściwe organy.

Prawodawca wspólnotowy wskazuje jednak, iż głównie powinny być to kontrole typowane w wyniku oceny ryzyka. Może ona bowiem wskazać sektory działalności, w których na ich terytorium skoncentrowane jest zatrudnianie pracowników delegowanych w celu świadczenia usług. W świetle dyrektywy 2014/67/UE w ramach takiej oceny ryzyka można w szczególności uwzględnić:

• przeprowadzenie dużych projektów infrastrukturalnych,
• istnienie długich łańcuchów podwykonawców,
• bliskość geograficzną,
• szczególne problemy i potrzeby określonych sektorów,
• zarejestrowane przypadki naruszenia przepisów oraz
• szczególne narażenie niektórych grup pracowników.

Istotne zasady

W Dyrektywie 2014/67/UE wyraźnie podkreśla się, iż kontrole nie mogą mieć charakteru dyskryminującego ani też nie mogą być nieproporcjonalne, muszą być adekwatne.

Niezwykle istotnym elementem jest także współpraca organów państwa przyjmującego oraz państwa wysyłającego. Jeżeli w czasie kontroli niezbędne są informacje, państwa te postępują zgodnie z zasadami współpracy administracyjnej. W szczególności:

• odpowiadają na wnioski o udzielanie informacji (m.in. w zakresie legalności rejestracji siedziby usługodawcy i zgodności jego działalności z prawem oraz informacji o braku przypadków naruszenia obowiązujących przepisów),
• przeprowadzają kontrole i dochodzenia,
• przesyłają i doręczają dokumenty,
• mają prawo wglądu do rejestrów usługodawców (pod warunkiem że rejestry te zostały wprowadzone przez państwa członkowskie do IMI).