Opublikowanie projektu założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy - kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (z dnia 28 marca 2012 r.) wywołało dyskusję na temat zasadności niektórych rozwiązań w nim przyjętych. Niektóre zmiany jednak nie wywołują takich sporów. Przykładem takiego rozwiązania jest rozszerzenie stanów faktycznych rodzących po stronie pracodawcy obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z urlopem wypoczynkowym, który z przyczyn leżących po stronie pracodawcy nie został zrealizowany.

Proporcjonalne pomniejszanie wymiaru urlopu wypoczynkowego sprawia wielu pracodawcom dość poważne kłopoty. Kazuistyczne sformułowania art. 155² § 1 sprawiają, że o błąd w zastosowaniu tego przepisu nie jest trudno.

Niedawno na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji opublikowano projekt założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy - kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (z dnia 28 marca 2012 r.). Jednym z ciekawszych rozwiązań zawartych w projekcie założeń jest jednoznaczne uregulowanie w przepisach prawa zasad ustalania urlopu wypoczynkowego pracownika, który w trakcie roku kalendarzowego zmienia wymiar czasu pracy, w którym jest zatrudniony.

Niektórzy pracownicy z zasady nie chodzą na urlop. Oprócz takich, którzy po prostu nie lubią, można jednak wskazać na pewne sytuacje, w których pracownik świadomie „oszczędza” swój urlop.

Najbliższe miesiące to tradycyjnie okres, w którym wielu pracowników realizuje swoje uprawnienie do wykorzystania urlopu wypoczynkowego, a przynajmniej jego przeważającej części. Dość często (szczególnie w dużych firmach) z faktem wykorzystywania przez pracownika podstawowej części urlopu wypoczynkowego wiąże się szansa uzyskania wsparcia finansowego ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Z zasady urlop powinien być udzielony w terminie określonym w planie urlopów bądź też, jeśli pracodawca nie tworzy planu urlopów, w terminie określonym w porozumieniu zawieranym pomiędzy pracodawcą a pracownikiem. Kodeks pracy przewiduje jednak wyjątki od wskazanej zasady.

Wielu pracodawców ma praktyczne problemy z rozliczeniem czasu nieprzepracowanego przez pracownika w związku z prywatnym wyjście z pracy, na przykład gdy pracownik (za zgodą pracodawcy) opuszcza pracę dwie godziny przed zakończeniem zmiany roboczej motywując to koniecznością załatwienia ważnej sprawy osobistej.

Przez wiele lat dominował w orzecznictwie i doktrynie pogląd, zgodnie z którym warunkiem udzielenia urlopu wypoczynkowego pracownikowi powracającemu do pracy do okresie nieobecności spowodowanym trwającą dłużej niż 30 dni chorobą, było uprzednie poddanie pracownika kontrolnym badaniom lekarskim. Dopiero uzyskanie przez pracownika orzeczenia lekarskiego, z którego wynikała zdolność do wykonywania pracy na określonym stanowisku, warunkowało udzielenie pracownikowi urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po okresie choroby.

Współczynnik urlopowy – w pewnym uproszeniu – określa przeciętną liczbę dni roboczych w miesiącu w danym roku kalendarzowym. Jest on stały w danym roku kalendarzowym, jednak jego dokładna wartość zależy od rozkładu dni wolnych od pracy w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy w konkretnym zakładzie.

Proporcjonalne pomniejszanie wymiaru urlopu wypoczynkowego to obszar, który sprawia wielu pracodawcom dość poważne kłopoty. Kazuistyczne sformułowania art. 155 ² § 1 sprawiają, że o błąd w zastosowaniu tego przepisu nie jest trudno.