Proporcjonalne pomniejszanie wymiaru urlopu wypoczynkowego sprawia wielu pracodawcom dość poważne kłopoty. Kazuistyczne sformułowania art. 155² § 1 sprawiają, że o błąd w zastosowaniu tego przepisu nie jest trudno.

Zgodnie z art. 155² Kodeksu pracy proporcjonalne pomniejszenie wymiaru urlopu wypoczynkowego pracownika następuje w razie powrotu pracownika do pracy u dotychczasowego pracodawcy po trwającym co najmniej 1 miesiąc okresie:

1. urlopu bezpłatnego,
2. urlopu wychowawczego,
3. odbywania zasadniczej służby wojskowej lub jej form zastępczych, okresowej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego albo ćwiczeń wojskowych,
4. tymczasowego aresztowania,
5. odbywania kary pozbawienia wolności,
6. nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

W praktyce jednak spotykamy sytuację, w których dostrzegamy pewną analogię z okresami niewykonywania pracy wskazanymi w art. 155 ² § 1 Kodeksu pracy, a mimo to nie znajdujemy podstaw do pomniejszenia wymiaru urlopu. Należy bowiem pamiętać, że katalog przyczyn wskazanych w art. 155² § 1 Kodeksu pracy ma charakter zamknięty. Biorąc pod uwagę szczególny charakter regulacji, literalne brzmienie przepisu, jak również ochronną funkcję przepisów prawa pracy, należy uznać, że wyczerpuje on wszelkie sytuacje, w których możliwe jest pomniejszenie wymiaru urlopu pracownika w związku z wystąpieniem okresu niewykonywania pracy.

W tym stanie rzeczy okresem niewykonywania pracy, który nie wpłynie na wymiar urlopu pracownika, będzie okres nieświadczenia pracy w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną chorobą. I to zarówno w czasie pobierania przez pracownika wynagrodzenia bądź zasiłku z ubezpieczenia społecznego, jak również w okresie uprawnienia pracownika do świadczenia rehabilitacyjnego. Zresztą zasada, zgodnie z którą niezdolność do pracy wynikająca z choroby pracownika nie wpływa na jego uprawnienia urlopowe, była wypracowana przez orzecznictwo sądowe jeszcze zanim w Kodeksie pracy pojawił się art. 155² w obecnym kształcie. Wskazać tutaj należy, chociażby na uchwałę Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 1995 r. (sygn. akt I PZP 10/95, publik. OSNAPiUS z 1995r., nr 18, poz. 228), zgodnie z treścią której „pracownik nabywa prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego z dniem 1 stycznia danego roku, mimo że - pozostając w stosunku pracy - nie przepracował w tym roku kalendarzowym ani jednego dnia w związku z pobieraniem świadczenia rehabilitacyjnego”.

W tym stanie rzeczy warto pamiętać, że pracownik, który nie świadczy pracy w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną chorobą, a co do którego pracodawcy pomimo wyczerpania terminów wskazanych w art. 53 Kodeksu pracy nie podjął decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę będzie w dalszym ciągu nabywał prawo do urlopu wypoczynkowego, którego wymiar nie będzie mógł być pomniejszany w związku z wystąpieniem tego okresu niewykonywania pracy.

Zobacz szkolenia:

• Swiadczenia emerytalno-rentowe