Proporcjonalne pomniejszanie wymiaru urlopu wypoczynkowego to obszar, który sprawia wielu pracodawcom dość poważne kłopoty. Kazuistyczne sformułowania art. 155 2 § 1 sprawiają, że o błąd w zastosowaniu tego przepisu nie jest trudno.
Przypomnijmy, że zgodnie z art. 155 2 Kodeksu pracy proporcjonalne pomniejszenie wymiaru urlopu wypoczynkowego pracownika następuje w razie powrotu pracownika do pracy u dotychczasowego pracodawcy po trwającym co najmniej 1 miesiąc okresie:
2) urlopu wychowawczego,
3) odbywania zasadniczej służby wojskowej lub jej form zastępczych, okresowej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego albo ćwiczeń wojskowych,
4) tymczasowego aresztowania,
5) odbywania kary pozbawienia wolności,
6) nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.
W praktyce jednak spotykamy sytuację, w których dostrzegamy pewną analogię z okresami niewykonywania pracy wskazanymi w art. 155 2 § 1 Kodeksu pracy, a mimo to nie znajdujemy podstaw do pomniejszenia wymiaru urlopu. Należy bowiem pamiętać, że katalog przyczyn wskazanych w art. 155 2 § 1 Kodeksu pracy ma charakter zamknięty. Biorąc pod uwagę szczególny charakter regulacji, jego literalne brzmienie, jak również ochronną funkcję przepisów prawa pracy, należy uznać, że wyczerpuje on wszelkie sytuacje, w których możliwe jest pomniejszenie wymiaru urlopu pracownika w związku z wystąpieniem okresu niewykonywania pracy.
W tym stanie rzeczy okresem niewykonywania pracy, który nie wpłynie na wymiar urlopu pracownika, będzie okres nieświadczenia pracy w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną chorobą. I to zarówno w czasie pobierania przez pracownika wynagrodzenia bądź zasiłku z ubezpieczenia społecznego, jak również w okresie uprawnienia pracownika do świadczenia rehabilitacyjnego. Zresztą zasada, zgodnie z którą niezdolność do pracy wynikająca z choroby pracownika nie wpływa na jego uprawnienia urlopowe, była wypracowana przez orzecznictwo sądowe jeszcze zanim w Kodeksie pracy pojawił się art. 155 2 w obecnym kształcie. Wskazać tutaj należy, chociażby na uchwałę Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 1995 r. (sygn. akt I PZP 10/95, publik. OSNAPiUS z 1995r., nr 18, poz. 228), zgodnie z treścią której „pracownik nabywa prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego z dniem 1 stycznia danego roku, mimo że - pozostając w stosunku pracy - nie przepracował w tym roku kalendarzowym ani jednego dnia w związku z pobieraniem świadczenia rehabilitacyjnego”. W tym stanie rzeczy warto pamiętać, że pracownik, który nie świadczy pracy w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną chorobą, a co do którego pracodawcy pomimo wyczerpania terminów wskazanych w art. 53 Kodeksu pracy nie podjął decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę będzie w dalszym ciągu nabywał prawo do urlopu wypoczynkowego, którego wymiar nie będzie mógł być pomniejszany w związku z wystąpieniem tego okresu niewykonywania pracy.
Zobacz szkolenie:
