Duchownym, których obowiązek ubezpieczenia społecznego po raz pierwszy wprowadzony został na podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o ubezpieczeniu społecznym duchownych i którzy nie byli objęci ubezpieczeniem społecznym z innego tytułu, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się z zastosowaniem art. 15 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: z 2015 r. Dz. U., poz. 748, ze zm.).

Zatem podstawę wymiaru ustala się z pełnych 9 lat kalendarzowych ubezpieczenia przypadających po dniu 30 czerwca 1989 r., tj. z okresu od 1 stycznia 1990 do 31 grudnia 1998 r., lub z okresu krótszego – w zależności od liczby udowodnionych pełnych lat kalendarzowych ubezpieczenia po dniu 30 czerwca 1989 r. Jeżeli duchowny ten ma co najmniej 1 niepełny rok ubezpieczenia, do tego niepełnego roku stosuje się art. 174 ust 3b ustawy emerytalnej, czyli przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu. W przypadku gdy duchowny legitymuje się okresami ubezpieczenia społecznego duchownych oraz okresami ubezpieczenia społecznego z innego tytułu, podstawę wymiaru ustala się na zasadach przewidzianych w art. 15-17 ustawy emerytalnej. Do niepełnych lat uwzględnionych w podstawie wymiaru kapitału początkowego zastosowanie ma art. 174 ust. 3b w brzmieniu nadanym przepisami ustawy z dnia 21 czerwca 2013 r. Z przepisu art. 15 ust. 8 ustawy emerytalnej nie wynika, iż podstawę wymiaru ustala się z okresu krótszego, jeżeli duchowny pozostawał w danym roku w ubezpieczeniu społecznym przez pełny rok, lecz opłacał składki na ubezpieczenie społeczne tylko przez część tego roku.