Okoliczności sprawy

Pracownica była zatrudniona przez Psychiatryczny Zakład Opieki Zdrowotnej w okresie od 12 maja 1986 r. do 15 lutego 2010 r. Przez większość tego czasu strony były związane umową o pracę na czas nieokreślony. W dniu 15 lutego 2010 r. rozwiązały umowę o pracę na zasadzie porozumienia stron na wniosek powódki w postępowaniu głównym w związku z nabyciem przez nią prawa do wcześniejszej emerytury.

Pracodawca zawarł z pracownicą umowę o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy na okres od 16 lutego 2010 r. do 3 lutego 2015 r. Zgodnie z postanowieniami tej umowy Psychiatryczny Zakład Opieki Zdrowotnej mógł dokonać jej wypowiedzenia z upływem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia bez wskazania uzasadniającej to przyczyny.

Zapytanie Sądu Rejonowego

Postanowieniem z 14 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku zwrócił się do TS z zapytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 1 dyrektywy 99/70, klauzulę nr 1 i klauzulę nr 4 porozumienia ramowego oraz ogólną zasadę prawa wspólnotowego dotyczącą zakazu dyskryminacji ze względu na rodzaj umowy o pracę należy interpretować w ten sposób, że:
 

Orzeczenie Trybunału

W dniu 13 marca 2014 roku Trybunał orzekł, iż wspomniane powyżej europejskie unormowania dotyczące zatrudnienia terminowego oraz zasady niedyskryminacji nie zezwalają na różnicowanie okresów wypowiedzenia. Niedopuszczalna jest więc taka regulacja, które w odniesieniu do wypowiedzenia umów o pracę zawartych na czas określony powyżej 6 miesięcy przewiduje możliwość zastosowania sztywnego dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, niezależnego od długości zakładowego stażu pracy danego pracownika, podczas gdy długość okresu wypowiedzenia w przypadku umów o pracę zawartych na czas nieokreślony jest określana stosownie do stażu pracy danego pracownika i może wynosić od dwóch tygodni do trzech miesięcy, gdy obie te kategorie pracowników znajdują się w porównywalnych sytuacjach.