Świadczenie wynikające ze stosunku pracy

Obowiązek pracodawcy wypłaty pracownikowi wynagrodzenia za pracę ma swe źródło w stosunku pracy. Wynika z niego również powinność pracodawcy wypłaty byłemu pracownikowi po ustaniu zatrudnienia zaległego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych ze stosunkiem pracy. Tym samym wynagrodzenie wypłacone byłemu pracownikowi po ustaniu zatrudnienia stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.). W myśl tego przepisu przychód ze stosunku pracy stanowią wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na zasadach określonych w art. 32 i 38 ustawy były pracodawca obowiązany jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia wypłaconego po ustaniu stosunku pracy i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Podwyższone koszty uzyskania przychodu i ulga podatkowa

Część doktryny i judykatury prezentuje pogląd, iż do wynagrodzenia wypłaconego po ustaniu zatrudnienia nie stosujemy podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, lecz koszty podstawowe. Z przepisu art. 32 ust. 5 ustawy wynika bowiem, iż oświadczenie o spełnianiu warunków do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu składa pracownik, a nie były pracownik. Wraz z utratą statusu pracownika wygasa złożone przez pracownika oświadczenie o spełnieniu warunków do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

W konsekwencji pracodawca wypłacając byłemu pracownikowi wynagrodzenie nie może stosować podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, lecz wyłącznie koszty podstawowe.

W podobny sposób uzasadnia się odmowę uwzględnienia ulgi podatkowej przy rozliczaniu wynagrodzenia wypłaconego po ustaniu stosunku pracy. Z przepisu art. 32 ust. 3 ustawy wynika bowiem, iż oświadczenie PIT-2 składa pracownik. Oświadczenie jest zatem ważne tylko przez czas trwania zatrudnienia i traci ono ważność z chwilą ustania stosunku pracy. Po ustaniu zatrudnienia płatnik nie ma podstaw do stosowania ulgi.

Można spotkać się jednak ze stanowiskiem opowiadającym się za uwzględnianiem przy rozliczaniu wynagrodzenia wypłaconego po ustaniu stosunku pracy zarówno podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, jak i ulgi podatkowej.

Za uwzględnianiem podwyższonych kosztów uzyskania opowiedział się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 czerwca 2016 r., nr IBPB-2-1/4511-276/16/DP. W jego ocenie: „Z uwagi na fakt, że treść cytowanego art. 32 ust. 2 powołanej ustawy nie odwołuje się wprost do określenia "pracownik", tj. osoby pozostającej aktualnie w stosunku pracy, to należy wskazać, że do wyliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych będą miały zastosowanie zarówno koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (podstawowe koszty uzyskania przychodów) jak i w art. 22 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy (podwyższone koszty uzyskania przychodów). Brzmienie powołanego powyżej art. 32 ust. 2 wskazuje, iż oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 5 zachowuje ważność również po ustaniu stosunku pracy. Wypłacone byłemu pracownikowi wynagrodzenie jest świadczeniem stanowiącym przychód ze stosunku pracy, co oznacza, że mają do niego zastosowanie uregulowania dotyczące kosztów uzyskania przychodów z tego właśnie tytułu, określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując wypłaty wynagrodzenia w kwietniu 2016 r. byłemu pracownikowi powinien zastosować, zgodnie ze złożonym przez podatnika oświadczeniem, podwyższone koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”.

Zwolennicy stosowania ulgi podatkowej do wynagrodzenia wypłaconego po ustaniu stosunku pracy uważają, iż w przypadku gdy były pracownik nie odwołał oświadczenia PIT-2, domniemywać należy, iż dane wynikające z tego oświadczenia nie uległy zmianie (zob. interpretacja indywidualna Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2006 r., nr 1472/DPC/415-16/06/PK).

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl 
 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl