Analizowany przepis przewiduje, że omawiane uprawnienie udzielane w wymiarze godzinowym dla pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy (etatu) ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy (etatu) tego pracownika. Niepełną godzinę zwolnienia od pracy zaokrągla się w górę do pełnej godziny.

Oznacza to, że w zależności od wymiaru etatu, wymiar godzinowy omawianego uprawnienia wynosił będzie odpowiednio:

W praktyce kontrowersje wzbudza sposób określenia wymiaru godzinowego w przypadku pracowników, dla których powszechnie obowiązujące przepisy przewidują obniżoną dobową normę czasu pracy. Chodzi tutaj w szczególności o pracowników:

• posiadających orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, których czas pracy nie może przekraczać 7 godzin na dobę [zob. art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.)],
• pracowników zatrudnionych w podmiocie leczniczym, których czas pracy nie może przekraczać 7 godzin i 35 minut na dobę lub 6 godzin na dobę [zob. art. 93 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15.04.2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 618 ze zm.)].

Ani art. 188 KP, ani przepisy wymienionych powyżej ustaw nie nakazują przeliczenia wymiaru godzinowego zwolnienia od pracy proporcjonalnie do obniżonej normy dobowej obowiązującej objętych nią pracowników. Tym samym, uzasadnionym wydaje się przyjęcie założenia, że wymiar godzinowy zwolnienia od pracy na dziecko do lat 14 dla omawianych grup pracowników również wynosi 16 godzin.

W konsekwencji pracownicy posiadający orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności skorzystają niejako z 2 „dodatkowych” godzin zwolnienia, zaś pracownicy zatrudnieni w podmiocie leczniczym - odpowiednio z 50 minut (art. 93 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej) bądź 4 godzin (art. 93 ust. 3 ustawy o działalności leczniczej) „dodatkowego” zwolnienia.