Wielu pracodawców ma praktyczne problemy z rozliczeniem czasu nieprzepracowanego przez pracownika w związku z prywatnym wyjściem z pracy, na przykład pracownik (za zgodą pracodawcy) opuszcza pracę cztery godziny przed zakończeniem zmiany roboczej uzasadniając to koniecznością załatwienia ważnej sprawy osobistej.

W celu zaewidencjonowania takich sytuacji w wielu zakładach funkcjonują specjalne dokumenty, nazywane najczęściej ewidencją wyjść prywatnych. Bezsporne jest, że pracownik za czas nieprzepracowany w związku z niewykonywaniem obowiązków pracowniczych nie zachowuje w tej sytuacji prawa do wynagrodzenia.

Z drugiej jednak strony niedopuszczalna jest bardzo często stosowana praktyka polegająca na uzależnianiu przez pracodawcę usprawiedliwienia nieobecności w pracy od odpracowania przez pracownika czasu nieprzepracowanego w terminie narzuconym pracownikowi (i dogodnym dla pracodawcy).

Za niedopuszczalne należy uznać również rozwiązanie stosowane przez wielu pracodawców, polegające na zliczaniu nieprzepracowanych godzin w poszczególnych okresach rozliczeniowych i dokonywanie „potrącanie” z godzinowego wymiaru urlopu wypoczynkowego, aby w ten sposób uniknąć niedogodności związanych z pomniejszeniem wynagrodzenia pracownika. Takie rozwiązanie ma co prawda pewien walor praktyczny, jednak pozostaje w oczywistej sprzeczności z przepisami Kodeksu pracy.

Co do zasady, zgodnie z Kodeksem pracy, udzielenia urlopu na część dnia pracy jest dopuszczalne, ale tylko w wyjątkowych sytuacjach. Możliwe jest bowiem wyłącznie w przypadku, gdy część urlopu pozostała pracownikowi do wykorzystania w danym roku jest niższa niż pełny dobowy wymiar czasu pracy pracownika w danym dniu, w którym pracownik pragnie skorzystać z urlopu wypoczynkowego.

W przykładzie przywołanym na wstępie działanie pracodawcy byłoby więc uprawnione, jeśli pracownikowi pozostałyby do wykorzystania w danym roku kalendarzowym jedynie cztery godziny urlopu wypoczynkowego.