Pismo pracodawcy zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno zawierać pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy, z jednoczesnym wskazaniem sądu, do którego pracownik może złożyć pozew kwestionujący zasadność lub zgodność z prawem decyzji o jego zwolnieniu z pracy. Sąd właściwy dla rozpatrzenia tego typu sporu powinien być określony w sposób zgodny z art. 461 § 1 kodeksu postępowania cywilnego (dalej: KPC).

Przepis ten ustanawia tzw. właściwość miejscową przemienną sądu w sprawach z zakresu prawa pracy. Zgodnie z jego treścią, w tego typu sprawach powództwo może być alternatywnie wytoczone przed jeden z następujących sądów:

- sąd właściwości ogólnej pozwanego (np. sąd właściwy dla siedziby pracodawcy),

- sąd, w którego okręgu praca jest, była lub miała być wykonywana,

- sąd, w którego okręgu znajduje się zakład pracy (np. oddział).

Przepis ten pozwala powodowi dokonać wyboru jednego ze spełniających w/w kryteria sądów, który w zakresie dochodzenia przysługujących mu roszczeń będzie dla niego z różnych względów najdogodniejszy. Z prawa wyboru sądu właściwego do rozpatrzenia sporu w omawianym trybie może skorzystać zarówno pracownik, jak i pracodawca (por. m.in. postanowienie SN z dnia 18.06.1980 r., IV PZ 38/80, LEX nr 14534). W przypadku, gdy w roli powoda występuje pracownik, w praktyce wybór najczęściej pada na sąd położony najbliżej jego miejsca zamieszkania.  

Pracodawca we wspomnianym na wstępie pouczeniu może wskazać wszystkie miejscowo właściwe w danej sprawie sądy pracy, jak również ograniczyć się do wskazania wyłącznie jednego z nich. Nie będzie przy tym błędem, jeżeli w pouczeniu wskazany zostanie wyłącznie sąd właściwy dla siedziby pracodawcy mimo, że pracownik świadczył pracę w oddziale zlokalizowanym poza miejscowością siedziby. Przy czym w tym ostatnim przypadku pracownik nie jest związany wskazaniem zawartym w pouczeniu. Tym samym może on złożyć pozew do sądu, który zgodnie z formułą art. 461 § 1 KPC jest miejscowo właściwy mimo, że nie wspomina o nim treść pouczenia.