Pamiętać jednak należy, iż płatnik nie ma możliwości dowolnego, według własnego uznania, wyliczania wysokości takich świadczeń, bowiem ustawodawca ściśle określił sposoby ich ustalania. W powyższym zakresie istotne znaczenie ma treść art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle przywołanego przepisu wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a przywołanej ustawy, ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
• w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.