Sprawy tego rodzaju były wielokrotnie przedmiotem postępowania sądowego.

W wydanych orzeczeniach sądy zwracały uwagę, że nie można mówić o pozornym nawiązaniu stosunku pracy w sytuacji, gdy praca była faktycznie wykonywana przez pracownika, nawet jeżeli w niedługim czasie od rozpoczęcia pracy pracownik stał się niezdolny do pracy wskutek choroby czy też nieobecność wiązała się z ciążą pracownicy. Przykładem takiego postrzegania istoty zagadnienia może być wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 września 2013 r., wydany w sprawie o sygn. akt. III AUa 1840/12, w którym sąd stwierdził, że „nie można przypisać pozornego charakteru umowy o pracę, jeżeli były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy”.

Istotnym jest zatem faktyczne podjęcie przez pracownika pracy zgodnej z rodzajem lub stanowiskiem określonym w umowie. W takiej sytuacji, nawet jeśli pracownik będzie nieobecny w pracy w związku ze zwolnieniem, nie będzie można mówić o pozornym charakterze umowy mającym na celu jedynie objęcie ubezpieczeniem społecznym.

Na potwierdzenie powyższej tezy można również przywołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 czerwca 2013 r., wydany w sprawie o sygn. akt III AUa 1330/12, w którym sąd stwierdził, że „samo zawarcie umowy o pracę w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego, nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem”.