Zgodnie z art. 167² kodeksu pracy pracodawca jest zobowiązany udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym. Pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu.

Sporny jest w tym przypadku zarówno termin zgłoszenia żądania przez pracownika jak i jego forma. Bez wątpienia, co wprost wynika z w/w przepisu, pracodawca nie może odmówić pracownikowi udzielenia urlopu na żądanie nawet jak żądanie w tym zakresie zostanie  złożone w dniu rozpoczęcia urlopu.

Jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, pracownik może złożyć pracodawcy wniosek w tym zakresie nawet w późniejszym czasie, jeżeli taką możliwość dopuszczają przepisy prawa wewnątrzzakładowego, a ów wniosek nie musi spełniać nawet szczególnych wymogów formalnych, gdy w firmie zwyczajowo przyjmuje się jakiś sposób zgłaszania żądania o udzielenie „urlopu na żądanie”.

W wyroku z dnia 15 listopada 2006 r., który zapadł w sprawie o sygn. Akt I PK 128/06 Sąd Najwyższy stwierdził bowiem, że:

„1. Wniosek o udzielenie urlopu „na żądanie” (art. 167² k.p.) powinien być zgłoszony najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu, jednak do chwili przewidywanego rozpoczęcia pracy przez pracownika według obowiązującego go rozkładu czasu pracy.
2.Regulamin pracy albo przyjęta u pracodawcy praktyka zakładowa (zwyczaj) mogą przewidywać późniejsze zgłoszenie wniosku o udzielenie urlopu „na żądanie”.

Jak wynika z powyższego, pracownik może zatem zgłosić żądanie o udzielenie urlopu wypoczynkowego „na żądanie” w każdej formie zwyczajowo przyjętej w danym zakładzie. Może to uczynić nie tylko ustnie, ale również już po wykorzystaniu
w/w urlopu, jeżeli tylko praktyka w firmie, zwyczajowo dopuszcza taką możliwość.