Zasada równego traktowania oznacza równość praw w stosunkach pracy. Należy rozumieć ją jako równość uprawnień przysługujących wszystkim pracownikom z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Będzie to prawo do równej płacy za równą pracę, jak również prawo do takich samych świadczeń z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków.

Omawiana zasada ma szczególne znaczenie w przypadku, gdy pracownicy wykonują jednakowo takie same obowiązki. Na tej podstawie można wysnuć wniosek, że kodeks pracy dopuszcza różnicowanie praw pracowników w zależności od wykonywanych przez nich obowiązków bądź nawet takich samych (na takim samym stanowisku), ale niejednakowo. Oznacza, iż uprawnienia poszczególnych pracowników (poza prawem do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy) nie tylko mogą, lecz powinny różnić się w zależności od rodzaju i sposobu wykonywania pracy. Nie pozostaje w sprzeczności z tą zasada przyznanie niektórym grupom pracowników specjalnych praw, jeśli mają służyć one wyrównaniu szans (niepełnosprawni), wzmożonym potrzebom rozwoju (młodociani) lub stanowić rekompensatę dla większych obciążeń wynikających z sytuacji życiowej (uprawnienia pracowników wychowujących dzieci).

Zatem na tej podstawie trzeba przyjąć, że podmioty znajdujące się w jednakowej sytuacji u danego pracodawcy w ramach wskazanych powyżej kryteriów powinny być traktowane tak samo, bez żadnych różnic. Tak rozumiana zasada równości jest podstawą tak zwanej sprawiedliwości formalnej, według której osoby należące do tej samej kategorii istotnej powinny być traktowane jednakowo.

Szczególnym przykładem równości pracowników jest niewątpliwie, wskazana w art. 11² in fine kodeksu pracy, zasada równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. Zasada ta ma rangę konstytucyjną, wchodzi bowiem w zakres bardziej ogólnej zasady wyrażonej w art. 33 Konstytucji RP, według której kobieta i mężczyzna w Rzeczypospolitej Polskiej mają równe prawa w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym.

Na zakończenie warto zwrócić uwagę na treść art. 9 § 4 kodeksu pracy. Zgodnie z jego treścią postanowienia wewnętrznych źródeł prawa pracy (układów zbiorowych pracy, regulaminów, statutów i innych określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy), które naruszają zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, nie mają mocy wiążącej (nie obowiązują).