Z powyższego wynika zatem, że umowy terminowe, które skończyłyby się po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulegają, co do zasady, z mocy prawa przedłużeniu do dnia porodu. Sąd Najwyższy wypowiedział się co do liczenia w/w terminu w wyroku z dnia 5 grudnia 2002 r. (sygn. akt I PK 33/2002), w którym orzekł że „termin upływu trzeciego miesiąca ciąży (art. 177 § 3 kp) oblicza się w równej miary miesiącach księżycowych (28 dni)”. Umowy te kończą się zatem z dniem porodu i jest to ostatni dzień zatrudnienia pracownicy. Po tym okresie kobieta nie jest już pracownikiem, gdyż nie świadczy pracy w ramach stosunku pracy, a w konsekwencji nie ma prawa do urlopu macierzyńskiego. Nie jest natomiast pozbawiona zasiłku macierzyńskiego przez okres równy okresowi urlopu macierzyńskiego, do którego miałaby prawo, gdyby nie nastąpiło ustanie zatrudnienia, pomimo tego, że nie świadczy pracy.

Należy pamiętać, że przedłużenie umowy do dnia porodu nie dotyczy umowy na zastępstwo. Te umowy kończą się z upływem czasu, na jaki zostały zawarte, nawet wówczas, gdy czas usprawiedliwionej nieobecności zastępowanego pracownika przypada po upływie trzeciego miesiąca ciąży kobiety, z którą zawarto umowę na zastępstwo.

Istotnym jest również, że żadnej z terminowych umów, w tym umowy na zastępstwo, z wyjątkiem umowy na okres próbny nie przekraczający jednego miesiąca, nie można wypowiedzieć. Każdą z tym umów można natomiast rozwiązać na mocy porozumienia stron. Jak zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 listopada 1998 r. (sygn. akt I PKN 431/98), „pracownica, której stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron, nie może skutecznie powoływać się na ochronę wynikającą z art. 177 § 3 kp, jeżeli jej oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę w tym trybie nie było dotknięte wadą.”.