Faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej

Z zaproponowanego w projekcie brzmienia art. 12a ust. 1 ustawy wynika, iż pracownik będzie mógł wystąpić o wypłatę niezaspokojonych roszczeń z powodu braku środków finansowych w związku z faktycznym zaprzestaniem działalności przez pracodawcę. Tym samym przesłankę wystąpienia przez pracownika z wnioskiem o wypłatę zaliczki stanowić ma faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności przez pracodawcę.

Zgodnie z projektowanym brzmieniem art. 12a ust. 2 ustawy faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej ma mieć miejsce,  jeżeli w okresie trwającym dłużej niż 2 miesiące spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1. pracodawca nie prowadził działalności gospodarczej i nie uzyskiwał
   z tego tytułu przychodów, z wyłączeniem zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej ujawnionej we właściwych rejestrach albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej;
2. pracodawca nie przebywa w siedzibie albo w miejscach wykonywania działalności pomimo wpisu we właściwych rejestrach albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej lub siedziba pracodawcy albo miejsca wykonywania działalności zostały z urzędu wykreślone z właściwych rejestrów albo Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej;
3. pracodawca nie realizował wobec pracowników, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz organów podatkowych i rejestrowych obowiązków wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów.

Wprowadzenie definicji „faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności” zmierza do zakończenia sporu interpretacyjnego. W licznych orzeczeniach sądy powszechne zrównują bowiem pojęcie „zaprzestania działalności” z „zaprzestaniem działalności gospodarczej”. Natomiast z projektu jednoznacznie wynika, iż „faktyczne zaprzestanie działalności” ma być pojęciem szerszym niż „zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej”.

W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości doprecyzowano datę faktycznego zaprzestania działalności. Datą faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę ma być dzień następujący po dniu upływu okresu, o którym mowa w art. 12 ust. 2, tj. okresu trwającego dłużej niż 2 miesiące.

Nie ulegnie zmianie wysokość zaliczki, której wypłaty może dochodzić pracownik. Wysokość zaliczki stanowić ma kwotę niezaspokojonych roszczeń, o których mowa w art. 12 ust. 2 ustawy, nie wyższą jednak niż wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalonego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązującego w dniu złożenia wniosku o wypłatę zaliczki.

Postępowanie w sprawie wypłaty świadczeń

Organem właściwym do prowadzenia postępowania w przedmiocie wypłaty świadczeń ma być marszałek województwa właściwy ze względu na siedzibę pracodawcy, a w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą – właściwy ze względu na adres głównego miejsca wykonywania działalności.

Bezpośrednio do marszałka województwa pracownik ma składać wniosek o wypłatę zaliczki. We wniosku pracownik będzie musiał złożyć oświadczenie o zatrudnieniu u pracodawcy oraz rodzaju i wysokości niezaspokojonych roszczeń, oświadczenie o osiągnięciu lub nieosiągnięciu w roku, w którym dokonywana jest wypłata świadczeń, kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe na dany rok kalendarzowy, o której mowa w art. 19 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.), oświadczenie o ciążących na pracowniku potrąceniach z tytułu świadczeń alimentacyjnych. Załączniki do wniosku mają stanowić informacje lub dokumenty uprawdopodobniające fakt zaprzestania działalności przez pracodawcę oraz oświadczenie zawierające dane identyfikacyjne i ewidencyjne niezbędne do sporządzenia zgłoszenia do ubezpieczeń na formularzu o symbolu ZUS ZUA i informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy na formularzu o symbolu PIT-11.

Wskazane powyżej oświadczenia pracownik składać będzie pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

W związku z tym składający oświadczenie będzie obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta zastępować będzie pouczenie o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Po zmianie przepisów dokumenty wymienione w art. 12a ust. 5 ustawy w proponowanym w projekcie brzmieniu mają być wystarczające do wypłaty zaliczki. Tym samym marszałek nie będzie musiał występować do pracownika o dostarczanie kolejnych dokumentów i określać terminów na ich dostarczenie.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl