Moment ustalenia kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia

Zgodnie z aktualnie obowiązującym brzmieniem art. 14 ust. 1 ustawy  z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1256 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w przypadku wypłaty świadczeń ze środków Funduszu z tytułu roszczeń określonych w art. 12 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a-c i lit. g łączna kwota świadczeń za okres jednego miesiąca nie może przekraczać przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, od dnia jego ogłoszenia przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", ogłaszanego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Tym samym obecnie przepisy wymagają uwzględnienia aktualnej wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na dzień wypłaty. W okresie zmiany przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia jest to problematyczne. Jak zauważono bowiem w uzasadnieniu projektu ustawy: „Z chwilą akceptacji wykazu czy zatwierdzenia wniosku indywidualnego, wojewódzki urząd pracy nie jest w stanie przewidzieć dnia wypłaty z uwagi na fakt, że nie jest znana data ogłoszenia w Monitorze Polskim wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, bowiem od chwili wydania obwieszczenia w sprawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia do chwili jego ogłoszenia w Monitorze Polskim upływa kilka dni. Tak więc data wypłaty nie jest tożsama z datą akceptacji wykazu czy zatwierdzenia wniosku, co powoduje każdorazowo wstrzymanie wypłaty świadczeń do chwili publikacji stosownej przeciętnej.”

W celu wyeliminowania wskazanych powyżej komplikacji postanowiono art. 14 ust. 1 ustawy nadać następujące brzmienie:

„W przypadku wypłaty świadczeń z tytułu roszczeń określonych w art. 12 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a–c i lit. g łączna kwota świadczeń za okres jednego miesiąca nie może przekraczać przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia zbiorczego wykazu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 lub wykazu uzupełniającego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 albo na dzień złożenia wniosku, o którym mowa w art. 16 ust. 1.”.

Proponowane jest zatem przyjęcie rozwiązania, zgodnie z którym maksymalną wartość wypłaconych pracownikowi świadczeń stanowić ma przeciętne miesięczne wynagrodzenie obowiązujące w dniu złożenia wykazu osób uprawnionych do roszczeń lub wniosku o wypłatę świadczeń. Nowe brzmienie przepisu ma pozwolić na wyeliminowanie kłopotów związanych z ustaleniem kwoty należnych pracownikowi świadczeń oraz wpłynie na szybkość ich wypłaty.

Zmiana przepisów o ekwiwalencie za niewykorzystany urlop wypoczynkowy a maksymalna wartość świadczeń dochodzonych z Funduszu

Ustawodawca planuje również zmienić dyspozycję art. 14 ust. 2 ustawy. Zgodnie z projektem przepis ten będzie stanowił: „W przypadku wypłaty świadczenia z tytułu roszczeń określonych w art. 12 ust. 2 pkt 2 lit. e łączna kwota świadczenia nie może przekraczać kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1.”.

Rzeczona zmiana związana jest z nowelizacji art. 12 ust. 2 pkt 2 lit. e ustawy. Polega ona na rozszerzeniu roszczeń pracownika o wypłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na ekwiwalent za urlop przysługujący w roku bezpośrednio poprzedzającym rok, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy. Zgodnie z proponowanym brzmieniem tego przepisu pracownik będzie mógł dochodzić zaspokojenia ze środków Funduszu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, o którym mowa w art. 171 § 1 Kodeksu pracy, przysługującego za rok kalendarzowy, w którym ustał stosunek pracy oraz za rok bezpośrednio go poprzedzający.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl