Podstawę wymiaru zasiłku dla osób będących pracownikami stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc zachorowania, które uzyskali u pracodawcy, który jest płatnikiem składek na ubezpieczenie chorobowe w trakcie powstania niezdolności do pracy. Może się jednak wydarzyć, że w podstawie wymiaru zasiłku pracownika będzie trzeba uwzględnić wynagrodzenia otrzymane także od poprzedniego pracodawcy. Nastąpi to wówczas, gdy poprzedni zakład pracy lub jego część została przejęta przez obecnego pracodawcę w trybie określonym w art. 23¹ Kodeksu pracy. Wówczas podstawę wymiaru świadczeń i zasiłków z ubezpieczenia społecznego będą stanowiły wynagrodzenia za okres 12 miesięcy poprzedzających absencję chorobową, otrzymane zarówno u poprzedniego jak i obecnego pracodawcy.

We wszystkich innych przypadkach podstawę wymiaru zasiłku będzie stanowiło przeciętne wynagrodzenie uzyskane tylko i wyłącznie u obecnego płatnika składek.

Podstawa:

• art. 36 ust 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.);
• ust 283 komentarza do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.).