Wysokość kosztów uzyskania przychodów została określona za pomocą ryczałtu. Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Z powołanego przepisu wynika, iż z wyższych kosztów uzyskania przychodu mogą skorzystać pracownicy, których miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i którzy równocześnie nie uzyskują dodatku za rozłąkę. Nie ma znaczenia odległość, jaka dzieli zakład pracy od miejsca stałego lub czasowego zamieszkania podatnika, rodzaj środka lokomocji, którym pracownik dojeżdża do pracy ani liczba dni w miesiącu, w których pracownik dojeżdża do pracy.

Warunek zastosowania przez pracodawcę podwyższonych kosztów uzyskania przychodu stanowi złożenie przez pracownika oświadczenia o spełnieniu warunku określonego w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Z oświadczenia powinno zatem wynikać, że miejsce stałego lub czasowego zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a pracownik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę (art. 32 ust. 5 ustawy).

W razie niezłożenia przez pracownika rzeczonego oświadczenia, pracodawca nie jest uprawniony do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia tego pracownika.

Jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia nie ulegnie zmianie, pracownik nie musi ponawiać wcześniej złożonego oświadczenia (art. 32 ust. 5 in fine ustawy w zw. z art. 32 ust. 3a ustawy). Pracodawca powinien zaprzestać stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów dopiero w przypadku, gdy podatnik powiadomi go o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia (art. 32 ust. 5 in fine ustawy w zw. z art. 32 ust. 4 ustawy).

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl