Zgodnie z art. 13 ust.1 pkt 2 ustawy  z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U z 2016r., poz. 372) osoba nie nabywa prawa do zasiłku po ustaniu zatrudnienia w przypadku kontynuacji działalności zarobkowej lub podjęcia działalności zarobkowej będącej tytułem do objęcia dobrowolnie lub obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu albo zapewniającej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą.

Na podstawie art. 46 powołanej ustawy, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa, niż  kwota 100% przeciętnego wynagrodzenia. Kwotę tę ustala się miesięcznie poczynając od 3 miesiąca kwartału kalendarzowego, na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego dla celów emerytalnych.

Jak stanowi ust. 28 komentarza do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U z 2016r., poz.372) powyższe nie ma zastosowania w przypadku,  gdy ubezpieczony był zatrudniony u więcej niż jednego pracodawcy, a jedna z umów o pracę zakończyła się. Jeżeli z tytułu umowy o pracę, która uległa rozwiązaniu ubezpieczony nabył prawo do zasiłku chorobowego, zarówno w trakcie zatrudnienia, jak i po jego ustaniu z zachowaniem zasad określonych w art. 7 ustawy zasiłkowej, a pozostałe umowy o pracę trwają, do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należnego po ustaniu zatrudnienia  nie będzie miała zastosowania zasada ograniczenia podstawy wymiaru zasiłku określona w art. 46. W związku z tym osoba nabędzie prawo do zasiłku  zarówno w trakcie trwającego zatrudnienia oraz z tytułu zatrudnienia, które ustało z podstawy wymiaru zasiłku ustalonej bez zastosowania ograniczenia do kwoty 100% przeciętnego wynagrodzenia.