Pracodawca, który pokrył koszty podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracownika, określone w art. 103³ KP (opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie itp.), może zawrzeć z nim tzw. umowę szkoleniową, w której zobowiąże go do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez czas nie dłuższy niż 3 lata (tzw. okres odpracowania). Umowa ta określa wzajemne prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych przez tego ostatniego. W przedmiotowej umowie należy określić m.in. długość okresu odpracowania oraz koszt świadczeń dodatkowych poniesionych przez pracodawcę, które pracownik będzie zobowiązany mu zwrócić w przypadkach określonych w art. 103⁵ KP. 

W myśl art. 103⁴ § 2 KP, umowa nie może zawierać postanowień mniej korzystnych dla pracownika niż przepisy zawarte w rozdziale poświęconym podnoszeniu kwalifikacji zawodowych, czyli w art. 102-103⁶ KP. Przepisy te nie precyzują, w jaki sposób należy ustalać długość okresu odpracowania. W szczególności zaś nie wprowadzają zasady, zgodnie z którą na poczet okresu odpracowania wliczane są wyłącznie okresy efektywnego świadczenia pracy.

Tym samym, nieobecności w pracy spowodowane dowolną przyczyną, przypadające w okresie odpracowania nie zawieszają biegu tego okresu. Postanowienia umowy szkoleniowej zawierające odmienną w tym zakresie regulację byłyby niekorzystne dla pracownika. W konsekwencji należałoby je uznać za nieważne.