Zasiłek wyrównawczy przysługuje ubezpieczonemu będącemu pracownikiem, którego przeciętne miesięczne  wynagrodzenie zmniejszyło się z uwagi na utratę dotychczasowej sprawności do pracy i ze względów zdrowotnych  wykonuje on pracę w zakładowym lub międzyzakładowym ośrodku rehabilitacji zawodowej, bądź u pracodawcy na wyodrębnionym stanowisku pracy, które umożliwi ubezpieczonemu wykonywanie pracy w obecnym stanie zdrowia lub pozwoli mu przyuczyć się do określonej pracy. Zasiłek ten jest różnicą pomiędzy przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem, a wynagrodzeniem jakie przysługuje mu w związku z pracą w warunkach rehabilitacji zawodowej.

O konieczności przeprowadzenia rehabilitacji zawodowej orzeka  wojewódzki ośrodek medycyny pracy lub lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zasiłek wyrównawczy przysługuje w okresie od dnia podjęcia rehabilitacji zawodowej  do dnia jej zakończenia, jednak nie później, niż po 24 miesiącach od dnia jej podjęcia. Prawo do zasiłku może ustać w związku z oceną stanu zdrowia ubezpieczonego przez lekarza orzecznika ZUS, który orzeknie iż rehabilitacja ta stała się niecelowa.

Prawo do zasiłku wyrównawczego nie przysługuje pracownikowi uprawnionemu do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego.

W przypadku, gdy ubezpieczony przechodzący rehabilitację zawodową uprawniony do wypłaty zasiłku wyrównawczego nabędzie prawo do zasiłku chorobowego, zasiłek wyrównawczy przy ustalaniu podstawy wymiaru tego zasiłku należy potraktować na równi z wynagrodzeniem.

Podstawa prawna:

• art. 23-25 oraz art. 39 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.)