Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych statuuje zasadę, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyłączeniem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nieodpłatnych świadczeń”. Pojęcie „świadczenia” definiuje art. 353 § 2 kodeksu cywilnego, w myśl którego świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przepis nie wyjaśnia zatem, na czym polega nieodpłatne świadczenie. W ocenie organów podatkowych do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika, związanych ze stosunkiem pracy, zaliczyć należy wszystkie wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracownika, a w zasadzie ich wartość. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje, jeżeli nie ma możliwości przypisania poszczególnemu pracownikowi określonej wielkości świadczenia na niego przypadającego (por. Interpretacja Indywidualna Ministra Finansów z dnia 29 maja 2012 roku, sygn. IPPB2/415-228/12-2/MG).