Uzupełnienia dodatkowego składnika rocznego dokonuje się albo z zastosowaniem zasad dotyczących uzupełniania składników zmiennych, albo zasad przewidzianych dla składników  stałych.

W przypadku składników zmiennych, kwotę wypłaconej „trzynastki” pomniejszoną o potrącone składki należy podzielić przez liczbę dni przepracowanych przez ubezpieczonego w danym roku kalendarzowym, a następnie pomnożyć przez liczbę dni jaką był w danym roku obowiązany przepracować.

W celu zastosowania metody przewidzianej dla składników stałych, do podstawy wymiaru zasiłku należy przyjąć kwotę 13-stki, jaką pracownik otrzymałby za cały rok, gdyby nie chorował, czyli w kwocie równej 8,5% sumy wynagrodzenia należnego pracownikowi za dany rok kalendarzowy.

Należy pamiętać, że dodatkowe wynagrodzenie roczne należy wliczyć do podstawy wymiaru zasiłku w wysokości 1/12 uzupełnionej kwoty  należnej za rok poprzedzający miesiąc zachorowania, a jeżeli pracownik nie przepracował pełnego roku w proporcji odpowiedniej do pełnych  miesięcy kalendarzowych przepracowanych w roku za który „trzynastka”  przysługuje.

Podstawa prawna:

• art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.);
• ust. 303 i 313 komentarza do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.).