Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa podstawa wymiaru zasiłku z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po potrąceniu składek finansowanych przez ubezpieczonego (13,71%). W przypadku, gdy zasiłek jest wypłacany na przełomie roku, od 1 stycznia kolejnego roku wraz ze wzrostem kwoty minimalnego wynagrodzenia należy naliczać zasiłek z podstawy wymiaru ustalonej z kwoty minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w nowym roku kalendarzowym.

Zdarzają się przypadki, że wynagrodzenie pracownika składa się z kilku składników, ale nie wszystkie stanowią podstawę wymiaru zasiłku z uwagi na zachowywanie prawa do danego składnika w okresie absencji chorobowej.

Nasuwa się zatem pytanie, czy w takim przypadku podstawę wymiaru zasiłku należy podnieść do kwoty co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę?

Nie. Jeżeli podstawa wymiaru zasiłku wyliczona z wynagrodzenia zasadniczego po potrąceniu składek finansowanych przez ubezpieczonego jest niższa, niż kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę, a pracownik oprócz wyliczonej podstawy wymiaru zasiłku otrzymuje składnik wynagrodzenia, który po potrąceniach składkowych daje łącznie w skali miesiąca kwotę minimalnego wynagrodzenia, podstawy wymiaru zasiłku nie należy podwyższać do minimum. Pracownik w tym przypadku oprócz świadczenia otrzymuje również inne składniki wynagrodzenia, do których zachowuje prawo w  pełnej kwocie, a w skali miesiąca i tak uzyskuje kwotę co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującą w danym roku kalendarzowym, po potrąceniu składek na ubezpieczenia społeczne.

Podstawa prawna

Art. 45 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2017r. poz.1368)