Wydanie przez lekarza medycyny pracy orzeczenia stwierdzającego istnienie przeciwwskazań do pracy na zajmowanym przez pracownika stanowisku stanowi okoliczność wyłączającą dopuszczenie tego pracownika do dalszej pracy na tym stanowisku. Przepis art. 229 § 4 kodeksu pracy nakłada bowiem na pracodawcę zakaz dopuszczenia do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

Zakaz statuowany przez art. 229 § 4 kodeksu pracy ma uzasadnienie praktyczne. Pracodawca jest odpowiedzialny za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy. Dopuszczenie do pracy pracownika, w stosunku, do którego lekarz medycyny pracy orzekł o istnieniu przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku, skutkować może zwiększeniem zagrożenia dla życia i zdrowia tego pracownika oraz pozostałych pracowników, w szczególności zwiększeniem ryzyka wypadków przy pracy.

Pracodawca może przenieść pracownika, wobec którego zostało wydane orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku, do wykonywania innej pracy, która będzie odpowiednia ze względu na jego kwalifikacje. W ustawowo określonych wypadkach pracodawca ma wręcz obowiązek takiego działania. Przykładowo art. 231 kodeksu pracy nakłada na pracodawcę obowiązek przeniesienia pracownika do innej, odpowiedniej pracy, jeżeli ten stał się niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej i nie został uznany za niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Powszechnie przyjmuje się, iż stwierdzenie przez lekarza medycyny pracy przeciwwskazań do pracy na zajmowanym przez pracownika stanowisku stanowić może okoliczność uzasadniającą rozwiązanie z nim umowy o pracę. Przy czym dla rozwiązania umowy o pracę z uwagi na rzeczoną okoliczność wystarczającym jest, aby orzeczenie lekarskie stwierdzało przeciwwskazanie do wykonywania chociażby jednego z obowiązków pracownika należącego do zakresu czynności na zajmowanym stanowisku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 r., sygn. akt I PKN 469/99).

Rozwiązanie umowy o pracę ze względu na stwierdzenie przeciwwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku nastąpić może w drodze wypowiedzenia umowy o pracę (art. 30 § 1 pkt 2 kodeksu pracy). Dopuszczalne jest także zawarcie przez strony stosunku pracy porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę.