Pojęcie „wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania” pojawia się m.in. w art. 81 § 1 kodeksu pracy określającym zasady ustalania wynagrodzenia przestojowego, w art. 151¹ § 3 kodeksu pracy odnoszącym się do wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, w art. 151⁵ § 3 kodeksu pracy regulującym reguły obliczania wynagrodzenia za czas dyżuru.

W doktrynie i w orzecznictwie przyjmuje się, iż pojęcie wynagrodzenia wynikające z osobistego zaszeregowania odnosi się do stawki wynagrodzenia zasadniczego ustalonej w umowie o pracę lub w innym akcie będącym podstawą nawiązania stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2011 r., sygn. akt II PK 3/11).

Wątpliwości dotyczą natomiast uwzględnienia przy ustalaniu stawki osobistego zaszeregowania dodatku funkcyjnego. W uchwale 7 sędziów z dnia 30 grudnia 1986 r., sygn. akt III PZP 42/86, Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania obejmuje oprócz wynagrodzenia zasadniczego również dodatek funkcyjny. Mimo że pogląd ten został wyrażony wiele lat temu, nadal ma on swoich zwolenników. Przeciwne stanowisko zostało zaprezentowane w uchwale 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt II PZP 4/07. Sąd Najwyższy uznał, iż „rozpatrywany dodatek nie wynika z osobistego zaszeregowania pracownika określonego stawką godzinową lub miesięczną, ponieważ: jego ustalenie nie ma charakteru stawkowego i nie następuje w opisanym wyżej trybie osobistego zaszeregowania; nie jest on bezpośrednią zapłatą za pracę określonego rodzaju lub na określonym stanowisku i wymagane do jej wykonywania kwalifikacje; tytułem do uzyskania tego dodatku jest miejsce pracy, a nie rodzaj pracy (stanowisko); jest on uzależniony od spełnienia dodatkowej przesłanki, którą jest zwiększona trudność pracy wynikająca z charakteru placówki.”.

Od wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania odróżnić należy normalne wynagrodzenie za pracę. Pojęciem tym posługuje się art. 151¹ § 1 zd. 1 kodeksu pracy, który określa prawo do dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych oraz jego wysokość.