Okoliczności sprawy

Wnioskodawca zatrudniał na podstawie umowy o pracę przedstawicieli handlowych. W umowach jako miejsce świadczenia pracy wskazywany był obszar kilku województw albo całego kraju.

Rzeczeni pracownicy realizowali swoje obowiązki głównie w ramach wskazanego w umowie jako miejsce świadczenia pracy obszaru.

W związku realizacją obowiązków służbowych przedstawiciele ponosili wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązywania się z powierzonych im obowiązków, np.: noclegi w trasie, paliwo do samochodu służbowego, opłaty przejazdowe i parkingowe. Wydatki te potwierdzane były fakturami wystawianymi na wnioskodawcę jako na nabywcę lub paragonami. Wnioskodawca dokonywał za nie zapłaty przelewem bądź zwracał pracownikom poniesione przez nich wydatki.

Stanowisko wnioskodawcy

Wnioskodawca, mając na względzie dyspozycję art. 77⁵ § 1 k.p., uznał, iż podróże w ramach miejsca pracy wskazanego w umowie o pracę stanowią zwykłe wykonywanie obowiązków pracowniczych i nie są uznawane za podróże służbowe.

Zauważył on także, iż przepisy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Koszty te pokrywane są przez pracodawcę. Ponoszone są one bowiem w interesie pracodawcy, w celu osiągnięcia przychodów. Ich poniesienie przez pracodawcę nie skutkuje zatem po stronie pracownika powstaniem przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Tym samym po stronie wnioskodawcy nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Ministra Finansów

Minister Finansów wskazał, iż z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 ustawy wynika, iż przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym mając na względzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt akt K 7/13, Minister wskazał, iż za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają następujące cechy:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie)
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy)
  i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Minister Finansów uznał, iż „wynikające z konieczności wykonywania obowiązków służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę zarówno kosztów związanych z korzystaniem z samochodu służbowego (paliwo, opłaty przejazdowe, opłaty parkingowe), jak i kosztów noclegów w trasie oraz podczas narad handlowych, w których uczestnictwo ma charakter obligatoryjny, nie generuje po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy. Przedmiotowe wydatki mają bowiem charakter służbowy i ponoszone są wyłącznie w interesie pracodawcy. Stąd pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Przy czym konsekwencją uznania, iż dane świadczenie nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy PIT, jest brak możliwości jego objęcia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych, określonych w art. 21 ust. 1 ustawy PIT, a to oznacza, iż na pracodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia i pobrania od pracownika zaliczki na podatek oraz wpłacenia jej we właściwym terminie organowi podatkowemu.”. Tym samym zwrot przedstawicielom handlowym poniesionych przez nich wydatków związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, tj. wydatków na paliwo do samochodu służbowego, opłaty przejazdowe i parkingowe, jak i wydatki za noclegi w terenie, nie generuje po stronie pracownika przychodu.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl