Zgodnie z art. 29 kodeksu pracy określenie miejsca wykonywania pracy stanowi jedno z najważniejszych postanowień umowy o pracę. Może być ono ustalone jako stały punkt, obszar geograficzny lub w inny sposób, dostatecznie wyraźny, wyznaczone miejsce. Oczywiście czas, który pracownik poświęca na dojazd z miejsca zamieszkania (pobytu) do miejsca pracy, nie jest wliczany do czasu pracy. Tym samym pracownikowi nie przysługuje za niego wynagrodzenia.

Wszystkie dodatkowe świadczenia, które są przyznawane pracownikom na mocy decyzji pracodawcy, wypłacane są obok wynagrodzenia za pracę, a zasady ich przyznawania i wypłacania powinny być określone w wewnątrzzakładowych przepisach, np. w regulaminie wynagradzania.

Co do zasady świadczenie w postaci zwrotu kosztów dojazdu do pracy będzie stanowić przychód ze stosunku pracy i jako takie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Istnieją jednak przepisy szczególne, które wprowadzają zwolnienie z obowiązku podatkowego w przypadku zwrotu kosztów dojazdu do pracy dla niektórych grup zawodowych. Tego rodzaju regulacje to przepisy o Prokuraturze, Policji, Straży Granicznej oraz o ustroju sądów powszechnych, ale jedynie w stosunku do sędziów.