Ustawodawca pojęcie przychodu ze stosunku pracy zdefiniował niezwykle szeroko. Art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze stosunku pracy definiuje bowiem jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przesłankę uznania określonego świadczenia za przychód ze stosunku pracy stanowi jego otrzymanie w związku z łączącym pracodawcę i pracownika stosunkiem pracy. Konieczne jest zatem istnienie związku prawnego lub faktycznego określonego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lutego 2005 r., sygn. akt I SA/Wr 1038/03).

Katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy z art. 12 ust. 1 ustawy ma charakter przykładowy i otwarty. Wymienia on m.in. nagrody, lecz nie precyzuje ich charakteru, formy ani okoliczności, w związku z którymi nagroda została otrzymana. Za przychód ze stosunku pracy uznać zatem należy wszelkie nagrody otrzymane przez pracownika od pracodawcy w związku z wiążącym strony stosunkiem prawnym. Oznacza to, iż świadczenie pracodawcy w postaci nagrody dla pracownika szczególnie zaangażowanego w pracę stanowi przychód ze stosunku pracy.