Przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, zwalnia z podatku dochodowego od osób fizycznych kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie
i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Przesłanką zastosowania zwolnienia jest otrzymanie przez pracownika świadczeń w związku z przeniesieniem służbowym. Przeniesienie służbowe ma miejsce tylko wtedy, gdy osobę fizyczną łączy z pracodawcą stosunek służbowy. Stosunek służbowy regulują przepisy poszczególnych pragmatyk służbowych, np. ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 1345 z późn. zm.). Określają one m.in. status osób zatrudnionych, a także ich prawa i obowiązki.

Powyższy pogląd potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 września 2014 r., nr ILPB2/415-670/14-4/WM. Stanął on na stanowisku, iż „Na tle powołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadny jest pogląd, że zapis ten dotyczy wyłącznie kwot otrzymywanych przez osoby fizyczne, których związek z pracodawcą określa stosunek służbowy. "Przeniesienie służbowe" może mieć miejsce tylko wtedy, gdy osobę fizyczną łączy z pracodawcą stosunek służbowy. „Dodatkowym argumentem jest fakt, że powoływany wyżej Kodeks pracy nie zna pojęcia "przeniesienie służbowe", a zmiana miejsca pracy, jako jednego z istotnych warunków umowy o pracę, następuje w trybie określonym w art. 42 tej ustawy, jako wypowiedzenie zmieniające warunki pracy. Natomiast pojęcie "przeniesienie" występuje w ramach stosunku służbowego i jest regulowane w art. 63 ustawy z 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (tj. z 5 czerwca 2014 r.; Dz.U. z 2014 r. poz. 1111), w art. 47 ustawy z 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tj. z 27 kwietnia 2010 r.; Dz.U. Nr 90, poz. 593, z późn. zm.), czy też w art. 36 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tj. z dnia 14 października 2011 r.; Dz.U. Nr 287, poz. 1687, z późn. zm.).”.

Z przedmiotowego zwolnienia nie korzystają koszty zwracane pracownikowi zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę czasowo przeniesionemu  do pracy w innej miejscowości i w związku z tym dojeżdżających z miejsca zamieszania do miejsca pracy. Jak wyjaśnił bowiem  Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2009 r., sygn. akt: II FSK 1868/07, „przepis ten przewiduje zwolnienie od podatku kwot otrzymanych przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego. Dotyczy zatem pracowników, którzy mogą być przeniesieni służbowo do pracy do innej miejscowości i poniosą w związku z tym koszty "przeprowadzki" (m.in. przejazdu, przeniesienia dobytku, zagospodarowania i osiedlenia się). Są to zatem koszty zwracane jednorazowo i to uprawnionym do tego osobom, na podstawie przepisów regulujących prawa i obowiązki pracowników zatrudnionych na podstawie stosunku służbowego. W żadnym razie przepis ten nie ma zastosowania do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę czasowo przeniesionych do pracy w innej miejscowości i ponoszących w związku z tym koszty dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy.”.

Zwolnienie z podatku kwot otrzymywanych tytułem zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym jest limitowane. Z dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy wynika, iż z podatku zwolniona jest wartość świadczeń w wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Jeżeli wartość świadczeń przekracza w/w kwotę, pracownik obowiązany jest uiścić podatek od nadwyżki.

Radca Prawny

Dominika Zarzycka-Dudek

dzarzycka.dudek@pckp.pl

 

Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta

ekspert@pckp.pl