Przedstawiona w zapytaniu sytuacja wpisuje się w definicję wypadku w drodze do pracy lub z pracy, przewidzianą w art. 57b ustawy z dnia 17.12.1998 r. o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887) - dalej: FUSU.

Zgodnie z tym przepisem, za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza.

Ponadto, zgodnie z art. 57b ust. 2 pkt 1 FUSU, za drogę do pracy lub z pracy uważa się oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu również drogę do miejsca lub z miejsca innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego.

Tym samym, w sytuacji, gdy pracownik pozostaje jednocześnie w stosunkach pracy z dwoma pracodawcami i do wypadku doszło w trakcie odbywania drogi pomiędzy zakładami pracy tych pracodawców, to przy spełnieniu przedstawionych powyżej przesłanek każdy z zatrudniających go pracodawców powinien uznać analizowane zdarzenie odpowiednio; za wypadek w drodze „do pracy” (drugi pracodawca) lub „z pracy” (pierwszy pracodawca).

Przedmiotowe ustalenia powinny być poczynione w karcie wypadku, której obowiązek sporządzenia spoczywał będzie na obydwu pracodawcach wspomnianych w zapytaniu.