Zdarza się, iż osoby znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej zwracają się do pracodawcy o przyznanie dodatkowego świadczenia pieniężnego. W takim przypadku powstaje wątpliwość, czy taka pomoc powinna zostać opodatkowania oraz jakie dokumenty dają podstawę do ewentualnego zastosowania zwolnienia podatkowego.

Jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i pkt 79. Ponieważ w przywołanej ustawie nie zawarto definicji określającej „długotrwałą chorobę”, odnieść się należy do potocznego rozumienia tego określenia. W ocenie organów podatkowych do kategorii chorób długotrwałych zaliczyć należy wszelkiego rodzaju choroby przewlekłe, które z kolei określane są jako zaburzenia lub odchylenia od normy mające jedną lub więcej następujących cech: są trwałe, pozostawiają po sobie inwalidztwo, spowodowane są nieodwracalnymi zmianami patologicznymi i wymagają specjalnego postępowania rehabilitacyjnego.

Ustawodawca nie określił również rodzaju dokumentów, jakie dają podstawę do zastosowania zwolnienia od podatku. Dlatego też jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy a nie jest sprzeczne z prawem. Do wniosku o zapomogę podatnik powinien zatem dołączyć aktualne dokumenty potwierdzające jego stan zdrowia (np. wypisy ze szpitala, orzeczenia komisji lekarskich, zaświadczenia od lekarzy specjalistów).

Mając na uwadze odpowiedzialność płatnika należy podkreślić, iż w sytuacji gdy podatnik nie przedstawi wymaganych dokumentów, przyznana zapomoga stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu.