W analizowanej sprawie spółka prowadząca działalność w zakresie budowlano-montażowym odwołała się od interpretacji indywidualnej dotyczącej jej obowiązków płatnika, w związku z przyznaniem pracownikom świadczenia związanego z wykonywaniem pracy. Świadczenie to polega na zapewnieniu zakwaterowania pracownikom w miejscu pracy, do którego zostali oddelegowani. Zgodnie z przedstawionym w sprawie stanem faktycznym wnioskodawca, w celu realizacji kontraktów poza granicami kraju, deleguje własnych pracowników, którzy wykonują pracę w formie przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy dokonywanej za zgodą pracownika (na podstawie aneksu do umowy o pracę). Wykonywanie pracy przez pracowników poza miejscem zamieszkania nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy. Stąd nie wiąże się z wypłatą diet i innych należności z tego tytułu.

W ocenie wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że zapewnienie delegowanym pracownikom noclegu w pobliżu miejsca pracy nie stanowi zapłaty za pracę, lecz służy stworzeniu możliwości jej wykonywania. Pracodawca nie spełnia przedmiotowego świadczenia na rzecz pracownika w zamian za to, że zatrudniony wykonał na jego rzecz określoną pracę, lecz po to, by mógł ją wykonać.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2017 roku (sygn. akt I SA/Op 448/17) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu stwierdził, że ponoszenie przez firmę wydatków na zapewnienie noclegu pracownikom stanowi świadczenie poniesione w interesie pracodawcy, ponieważ to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Służy stworzeniu pracownikowi odpowiednich warunków pracy, a nie jest dla niego dodatkową gratyfikacją.  Tym samym nie ma podstaw, aby wartość takiego świadczenia traktować jako przychód pracownika.

Podobne stanowisko przedstawiał już również Naczelny Sąd Administracyjny między innymi w wyrokach z dnia 2 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2387/12) oraz z dnia 23 lutego 2017 r. (sygn. akt II FSK 233/15).

Pomimo ujednoliconej linii orzeczniczej, urzędy skarbowe nadal interpretują przedmiotowe przepisy w sposób odmienny. Zdaniem organów podatkowych pracownik osiąga w takiej sytuacji przychód podlegający opodatkowaniu. Stoi to jednak w sprzeczności z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, który dotyczył stwierdzenia zgodności z prawem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących „innego nieodpłatnego świadczenia” z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP. Trybunał stanął na stanowisku, że są one zgodne, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec powyższego, w razie otrzymania niekorzystnego rozstrzygnięcia ze strony administracji skarbowej, warto odwołać się do sądu, gdyż stanowisko prezentowane przez judykaturę jest korzystniejsze zarówno dla pracowników jak i dla pracodawców. Dzięki temu pracownicy będą otrzymywać wyższe wynagrodzenia (kwota netto), a pracodawcy nie będą musieli ponosić dodatkowych kosztów.