Obowiązująca do 23.01.2009 r. zasada walutowości nakazywała, aby poza wyjątkami wskazanymi w ustawie, zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej były wyrażone tylko w pieniądzu polskim. Przewidujący ją art. 358 kodeksu cywilnego (dalej: KC) uległ jednak zmianie i począwszy od 24.01.2009 r. kwoty pieniężne w ramach zobowiązań wzajemnych mogą być wyrażone w walucie obcej. Dotyczy to każdej umowy, również umów o pracę. Przepis art. 358 KC znajduje bowiem zastosowanie również na gruncie prawa pracy za sprawą art. 300 kodeksu pracy.

Tym samym, w obecnym stanie prawnym strony umowy o pracę mogą ustalić wynagrodzenie za pracę w dowolnej wybranej przez siebie walucie. Dotyczy to również umowy realizowanej wyłącznie na terytorium Polski. Przy czym w sytuacji, gdy w treści umowy o pracę jej strony nie zastrzegły, że wypłata wynagrodzenia ma nastąpić we wskazanej walucie obcej (wyłączyły możliwość przewalutowania), pracodawca może spełnić ciążące na nim zobowiązanie w złotówkach (zob. art. 358 § 1 KC).

Z przedstawionego w zapytaniu opisu wynika, że umowa o pracę dopuszcza możliwość przewalutowania na złotówki wskazanej w euro kwoty wynagrodzenia. Tym samym może się zdarzyć, że pracodawca sam postanowi o dokonaniu wypłaty w złotówkach za okres pracy za granicą. Ponadto, jak wynika z treści zapytania, umowa przyznaje analogiczne uprawnienie również pracownikowi, który może wystąpić z żądaniem dokonania wypłaty w złotówkach na tydzień przed terminem wypłaty.

W tego typu sytuacji określone w walucie obcej wynagrodzenie za pracę wymaga przeliczenia na złotówki według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia (tj. dnia wypłaty wynagrodzenia), chyba że umowa o pracę stanowi inaczej, tzn. określa inny dzień ustalenia kursu.

W razie zwłoki ze strony pracodawcy, pracownik może żądać zapłaty w złotówkach według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonana (zob. art. 358 § 2 KP).