Wspomniana dyrektywa nakłada obowiązek wprowadzenia minimalnych warunków pracy w zakresie następujących zagadnień:

1. maksymalne okresy pracy i minimalne okresy wypoczynku;
2. minimalny wymiar płatnych urlopów rocznych;
3. minimalne stawki płacy, wraz ze stawką za nadgodziny (z wyłączeniem problematyki uzupełniających zakładowych systemów emerytalnych);
4. warunki wynajmu pracowników, w szczególności przez przedsiębiorstwa zatrudnienia tymczasowego;
5. zdrowie, bezpieczeństwo i higiena w miejscu pracy;
6. środki ochronne stosowane w odniesieniu do warunków zatrudnienia kobiet ciężarnych lub kobiet tuż po urodzeniu dziecka, dzieci i młodzieży;
7. równość traktowania mężczyzn i kobiet, a także inne przepisy w zakresie niedyskryminacji.

Powyżej przytoczony katalog nie ma charakteru zamkniętego. Państwa członkowskie zostały bowiem upoważnione do jego rozszerzenia również na inne jeszcze zagadnienia z zakresu polityki publicznej.

Przepisy ustanawiające standardy zatrudnienia w danym państwie mają charakter tzw. norm wymuszających swoje zastosowanie. Oznacza to, że znajdują one zastosowanie niezależnie od tego, jakie prawo - według zawartej w umowie o pracę klauzuli wyboru prawa bądź według ogólnej normy kolizyjnej - jest wskazane jako właściwe dla danego stosunku pracy.    

W związku z tym, przed wysłaniem swych pracowników do państwa przyjmującego pracodawca powinien zapoznać się z aktualnie obowiązującymi warunkami zatrudnienia w zakresie wyżej wymienionych zagadnień i zagwarantować je przez cały okresu oddelegowania.

Informację na ten temat można uzyskać na poniższej stronie internetowej:

http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=726&langId=pl

lub za pośrednictwem tzw. biura łącznikowego państwa przyjmującego. Wykaz biur łącznikowych poszczególnych państw członkowskich znajduje się na stronie internetowej:

http://ec.europa.eu/social/BlobServlet?docId=2151&langId=en

Należy jednak pamiętać, że przepisy określające standardy zatrudnienia w państwie przyjmującym wyznaczają jedynie minimalny poziom warunków zatrudnienia. Tym samym, nie stoją one na przeszkodzie w stosowaniu korzystniejszych warunków (zob. art. 3 ust. 7 dyrektywy), najczęściej wynikających z przepisów państwa wysyłającego. Jeżeli zatem przepisy państwa wysyłającego przewidują wyższy poziom ochrony niż to wynika z przepisów państwa przyjmującego (np. wyższą płacę minimalną lub wyższy wymiar urlopu wypoczynkowego) to pracodawca będzie zobowiązany do zapewnienia delegowanym przez siebie pracownikom warunków zatrudnienia odpowiadających wymogom określonym w przepisach państwa wysyłającego. W takiej sytuacji przepisy państwa przyjmującego ustanawiające standardy zatrudniania ustępują miejsca korzystniejszej dla pracowników regulacji prawnej zawartej w prawie państwa wysyłającego.