Zgodnie z art. 34 ust.1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych jeżeli płatnik składek nie przekaże danych lub przekaże nieprawdziwe dane, o których mowa w art. 31, co spowoduje zaniżenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe, Zakład ustala, w drodze decyzji, stopę procentową składki na cały rok składkowy w wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych. Płatnik składek zobowiązany jest opłacić zaległe składki wraz z odsetkami za zwłokę.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 lutego 2013 r. (sygn.. akt III UK 53/12) podkreślił, że akceptuje wykładnię art. 34 ust. 1 ustawy wypadkowej przyjętą w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego, które jest zgodne w tej kwestii. Orzecznictwo sądowe jest w tym zakresie zgodne i uznaje, że instytucja podwyższenia stopy procentowej składki na cały rok składkowy do wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych w związku z nieprzekazaniem danych lub przekazanie nieprawdziwych danych przez płatnika, ma charakter sankcji o charakterze represyjnym i prewencyjnym.

Jednocześnie sąd wskazał, że tylko przyczyny wadliwego zgłoszenia danych, za które płatnik nie ponosi odpowiedzialności, mogą go zwolnić z sankcji wynikającej z art. 34 ust. 1 ustawy wypadkowej. Dodatkowo, z omawianego przepisu wynika domniemanie winy płatnika składek, w sytuacji gdy przekazane dane nie odpowiadają prawdzie, a to w sposób istotny wpływa to na rozkład ciężaru dowodu. To płatnik składek ma bowiem wykazać, że zgłoszenie nieprawdziwych danych nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych. Zatem to na płatniku składek spoczywa ciężar udowodnienia, że podał obiektywnie nieprawdziwe dane z przyczyn od niego niezależnych (niezawinionych).

Zobacz szkolenia:

• Zasadnicze zmiany w roku 2013 dotyczące świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa oraz ubezpieczenia społeczne i zdrowotne