Tak jest chociażby w przedsiębiorstwach zajmujących się przetwórstwem owocowo-warzywnym. Wszyscy znamy przecież takie pojęcia jak sezon ogórkowy czy truskawkowy. Prace o wybitnie sezonowym znaczeniu występują również w innych branżach np. budownictwo, gdzie powiązanie z typowymi dla danej pory roku warunkami atmosferycznym jest bardzo wyraźne. Czasem jednak występowanie prac o charakterze sezonowym ma charakter uboczny w stosunku do głównego zakresu działalności danego przedsiębiorstwa, jak to ma miejsce w przypadku palacza CO zatrudnianego na okres grzewczy lub księgowego zatrudniany w związku z potrzebą corocznego sporządzenia bilansu.

Najczęściej strony formalizując tego rodzaju stosunek prawny posługują się umową na czas określony. Umowa ta nie do końca odpowiada jednak ich potrzebom. Cechą szczególną prac o charakterze sezonowym jest bowiem niemożność przewidzenia sztywnych ram czasowych, w których będzie istniało zapotrzebowanie na pracę pracownika. Tymczasem formułując umowę o pracę na czas określony jesteśmy zobowiązani do precyzyjnego określenia terminu, z upływem którego nastąpi rozwiązanie umowy o pracę. Stąd też dość często umowy o pracę na czas określony zawierane w związku z zatrudnieniem pracownika sezonowego zawierane są na okres jak najkrótszy, a w przypadku potrzeby dalszego wykonywania pracy przez pracownika zawierana jest z nim kolejna umowa o pracę.

Umową, która chyba najlepiej pozwala pogodzić z przepisami prawa specyfikę pracy sezonowej, jest umowa zawierana na czas wykonania określonej pracy. Z tej umowy strony co do zasady powinny korzystać, gdy nie są w stanie przewidzieć precyzyjnie daty zakończenia realizacji określonego zadania, do którego osiągnięcia zatrudniany jest pracownik. Można tutaj wskazać jako przykład chociażby wybudowanie określonego budynku czy zbiór określonych produktów rolnych.

Zatem najistotniejsze różnica pomiędzy umową na czas wykonania określonej pracy, a umową na czas określony dotyczy daty ustania stosunku pracy, gdyż w przypadku tej pierwszej rozwiązanie umowy nastąpi z chwilą ukończenia pracy, przy której pracownik został zatrudniony. Należy jednak podkreślić, że pomimo takiego określenia celu zawarcia przez strony umowy o pracę, nie oznacza to jednak, że ta umowa o pracę jest związana z osiągnięciem przez pracownika konkretnego efektu. Tak jak w przypadku wszystkich umów o pracę znanych naszemu ustawodawstwu umowa na czas wykonania określonej pracy jest umową starannego działania, a pracownik w ramach jej realizacji jest zobowiązany do wykonywania określonych czynności.

Sposób określenia chwili ustania stosunku pracy nie jest jednak jedyną różnicą pomiędzy umową na czas wykonania określonej pracy a umową na czas określony. Należy bowiem podkreślić, że umowa na czas wykonania określonej pracy jest umową niewypowiadaną tj. w szczególności nie znajduje do niej zastosowania regulacja zawarta w art. 33 Kodeksu pracy. Zatem bez względu na przewidywany przez strony czas wykonania określonej pracy niedopuszczalne jest zastrzeżenie umowne, mocą którego strony dopuszczają możliwość rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W pewnych szczególnych przypadkach będzie jednak możliwe rozwiązanie umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy za wypowiedzeniem. Stanie się tak bowiem w przypadku ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy.

Warto zwrócić uwagę, że zawarcie umowy na czas wykonania określonej pracy nie podlega ograniczeniom wynikającym z art. 13 ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców. Przewidziany w tym przepisie limit okresu zatrudnienia (24 miesiące) dotyczy wyłącznie umów o pracę na czas określony, jak również łącznego okresu zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy.