1 maja 2015 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 552). Wprowadzony do ustawy emerytalnej art. 110a umożliwia ponowne ustalenie emerytury na wniosek emeryta, który spełnił łącznie następujące warunki:

- do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury wskazał wynagrodzenia przypadające w całości lub w części po przyznaniu emerytury, tj. z okresu:

• kolejnych 10 lat kalendarzowych przypadających w ostatnich 20 latach kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłosił wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury,
• dowolnie wybranych przez emeryta 20 lat kalendarzowych, w których podlegał on ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia o ponowne ustalenie wysokości emerytury,

- na podstawie wskazanych wynagrodzeń udowodnił, że nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy niż 250%.

Ponowne ustalenie wysokości emerytury w myśl art. 110a ustawy emerytalnej możliwe jest tylko jeden raz. Przeliczeniu temu podlega wyłącznie emerytura. Przy obliczaniu podstawy wymiaru emerytury w celu ponownego ustalenia wysokości tego świadczenia w trybie art. 110a ustawy emerytalnej, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury podlega ograniczeniu do 250%.

W przypadku gdy emeryt do wniosku o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej dołączy wykaz zarobków, umożliwiający ustalenie tej podstawy z różnych okresów (w których wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy niż 250%), a zarobki te zostały uzyskane w całości lub w części po przyznaniu emerytury, do przeliczenia podstawy wymiaru ZUS przyjmie:

• zarobki z okresu wskazanego we wniosku,
• w razie braku takiego wskazania lub żądania wyboru wariantu najkorzystniejszego – zarobki z okresu, w którym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest najniższy.

Przy ustalaniu, czy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury jest wyższy niż 250%, porównuje się faktyczne relacje zarobków ze wskazanego przez zainteresowanego okresu do przeciętnego wynagrodzenia w tym samym okresie, bez zastosowania ograniczenia wskaźnika do 250%. Ograniczenie to stosuje się dopiero przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia.