W pierwszej kolejności należy ustalić źródło, z którego pracodawca finansuje świadczenia dla pracowników. Jeżeli korzysta w całości z środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, to w takim przypadku wartość świadczeń nie podlegają opodatkowaniu łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1 000 zł. W takim zakresie korzystają one ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli natomiast w tym celu wykorzystuje swoje środki obrotowe, to z takiego zwolnienia skorzystać nie można.

Pracownik, który korzysta z pakietów sportowych, które w części opłaca samodzielnie, w pozostałym zakresie uzyskuje od pracodawcy tak zwane nieodpłatne świadczenie. Jego wartość stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jego wysokość powinna zostać ustalona na poziomie różnicy między ceną (brutto) nabycia pakietu sportowego dla jednego pracownika a kwotą, która jest potrącana z wynagrodzenia pracownika (art. 11 ust. 2a w zw. z ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Potwierdzają to organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. „(...) jeżeli podatnik będący osobą fizyczną (tutaj pracownik) otrzyma nieodpłatnie określone świadczenie – usługę, to ustalając kwotę przychodu z tego tytułu wpierw należy wziąć pod uwagę cenę, za jaką świadczenie zostało nabyte. Podkreślić przy tym należy, że ceną, poprzez którą definiuje się kwotę przychodu podatnika, jest cena brutto, tj. wraz z zawartym w niej podatkiem od towarów i usług.” (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 stycznia 2014 r., sygn. ILPB2/415-992/13-2/WS).

W ten sposób obliczona wartość świadczenia przysługującego pracownikowi, jeżeli nie korzysta ze zwolnienia od podatku, powinna zostać doliczona na wynagrodzenia pracownika w danym miesiącu. Dopiero od takiej kwoty należy obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.