Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 13 listopada 2018 roku (sygn. akt II FSK 3247/16) w następującym stanie faktycznym:

Spółka będąca agencją pracy tymczasowej złożyła dwa wnioski o interpretację indywidualną. Wyjaśniła, że przyjmuje do pracy osoby na podstawie umowy o pracę oraz umowy zlecenie. Niezależnie od podstawy prawnej zdarza się, że miejsce świadczenia pracy jest oddalone od miejsca zamieszkania pracowników i zleceniobiorców. W takich sytuacja agencja zapewnia im nieodpłatny nocleg. Zdaniem agencji tego rodzaju świadczenie na rzecz pracowników i zleceniobiorców nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wobec tego nie ma obowiązku odprowadzania od nich zaliczek na podatek dochodowy.

Z takim stanowiskiem nie zgodziły się organy KAS, które podzieliły założenia agencji wyłącznie w odniesieniu do pracowników. Wojewódzki Sąd Administracyjny natomiast w pełni zaaprobował koncepcję agencji.

Krajowa Administracja Skarbowa odwołała się do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt K 7/13), w którego treści bardzo szczegółowo zostały wyjaśnione pojęcie nieodpłatnego świadczenia i jego charakter. Twierdziła, że ma on zastosowanie jedynie do osób świadczących pracę na podstawie umowy o pracę. Wskazała również, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych kwalifikuje przychody z umowy zlecenie jako działalność wykonywaną osobiście, a nie jako przychód ze stosunku pracy. Niewątpliwie nieodpłatny nocleg stanowi dla zleceniobiorcy przychód, który podlega opodatkowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że stosunek pracy i umowa zlecenie to dwa różne systemy, z czego jeden opiera się na regulacjach kodeksu pracy, a drugi na regulacjach kodeksu cywilnego. Również z perspektywy przepisów prawa podatkowego umowa zlecenie i umowa o pracę stanowią różne źródła przychodu, dlatego też przywołany wyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie może być stosowany do sytuacji prawnej zleceniobiorców.

Ponadto warto zauważyć, że ustawa o podatku dochodowego od osób fizycznych wprost zwalnia od opodatkowania wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19. Takiej regulacji ustawodawca nie przewidział jednak w odniesieniu do zleceniobiorców. Co więcej, fiskus już wcześniej wskazywał, że zleceniobiorca powinien samodzielnie zorganizować sobie warunki pracy, a jeżeli to zleceniodawca zapewnia mu nocleg, którego kosztami go nie obciąża, to wartość noclegu stanowi dla niego zaoszczędzony wydatek, a więc przychód, który musi zostać opodatkowany.