Konstrukcja zaproponowana przez pracodawcę jest zgodna z prawem. Praktyka rynku pracy dopiero zbiera doświadczenia związane z nową umową, jaka pojawiła się w obrocie prawnym wskutek wejścia w życie ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich. Pomimo niewątpliwej atrakcyjności nowej umowy wielu pracodawców woli poczekać z zawieraniem takich umów do czasu „aż wszystko wokół niej stanie się jasne”. Nie ulega wątpliwości, że zgodnie z art. 3 ust. 1 przywołanej ustawy praktyka może mieć charakter odpłatny, jak i nieodpłatny. W pełni zatem dopuszczalne jest na przykład zawarcie umowy o praktykę absolwencką, przy której jedyną gratyfikacją dla praktykanta będzie możliwość nabycia określonych umiejętności i zyskanie zaświadczenia o rodzaju wykonywanej praktyki i umiejętnościach nabytych w czasie jej odbywania. Zawarcie takiej umowy wymaga jednak wyraźnej woli praktykanta, a o nią może być czasem trudno. Wydaje się więc, że umowa o praktykę absolwencką będzie zdecydowanie częściej występować w obrocie prawnym w swojej odpłatnej postaci. Ustawa nie wprowadza w tym zakresie żadnego ograniczenia, z którego wynikałoby minimalna kwota świadczenia pieniężnego przysługującego praktykantowi.

Natomiast, co należy uznać za nietypowe, ustawa o praktykach absolwenckich w art. 3 ust. 2 wprowadza kwotowe ograniczenie maksymalnej wysokości świadczenia pieniężnego przysługującego praktykantowi. Zgodnie z przywołanym przepisem wysokość miesięcznego świadczenia pieniężnego nie może bowiem przekraczać dwukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z powołanych przepisów nie można więc wysnuć wniosku, iż świadczenie przysługujące praktykantowi musi mieć sztywno określoną wysokość. W praktyce strony wysokość świadczenia pieniężnego przysługującego praktykantowi muszą strony precyzyjnie określić w łączącej je umowie (jeśli strony zdecydowały, że praktyka będzie realizowana odpłatnie).