W Dzienniku Ustaw z 2009 r. nr 127 opublikowano tekst ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach studenckich. Celem ustawy jest ułatwienie absolwentom uzyskiwania doświadczenia i nabywania umiejętności praktycznych niezbędnych do wykonywania pracy. Ustawa reguluje problematykę, która dotychczas nie była wyczerpująco uregulowana w ustawodawstwie.

W praktyce odbywanie praktyk rodziło do tej pory wiele sytuacji spornych dotyczących legalności wykonywania pracy przez praktykantów. Stąd strony często uciekały się do formalizowania tego stosunku prawnego umową cywilnoprawną, która nie do końca odpowiadała istocie relacji praktykant – przyjmujący na praktykę.

Zgodnie z ustawą osoba fizyczna, osoba prawna albo jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej może przyjmować na praktykę osobę, która ukończyła co najmniej gimnazjum i w dniu rozpoczęcia praktyki nie ukończyła 30-ego roku życia („praktykanta”). Praktyka będzie mogła odbywać się zarówno odpłatnie, jak i nieodpłatnie, jednak w tym pierwszym przypadku wysokość miesięcznego świadczenia pieniężnego nie będzie mogła przekraczać dwukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Praktyka odbywana będzie na podstawie pisemnej umowy o praktykę absolwencką zawieranej pomiędzy praktykantem a przyjmującym na praktykę. Umowa o praktykę absolwencką będzie umową rozwiązywalną - jeżeli praktyka będzie nieodpłatna, to umowę będzie można rozwiązać na piśmie w każdym czasie. Jeśli natomiast praktykantowi będzie wypłacane świadczenie pieniężne, to rozwiązanie umowy przed terminem będzie możliwe (również na piśmie) z zachowaniem 7-dniowego terminu wypowiedzenia.

Co do zasady do umowy o praktykę absolwencką nie będzie stosowało się przepisów kodeksu pracy. Jednak podmiot przyjmujący na praktykę będzie musiał zapewnić praktykantowi bezpieczne i higieniczne warunki odbywania praktyki na zasadach dotyczących pracowników, a także odpowiednie środki ochrony indywidualnej. Ponadto zastosowanie znajdą art. 183a—183e, art. 129 § 1, art. 131 § 1, art. 132 § 1, art. 133 § 1, art. 134 i art. 1517 Kodeksu pracy. Praktyka będzie rodziła obowiązek – jeżeli wystąpi o to praktykant – wydania mu przez przyjmującego na praktykę zaświadczenia o rodzaju wykonywanej pracy i umiejętnościach nabytych w czasie praktyki.