Zgodnie z art. 77⁵ kodeksu pracy pracodawca nie będący „pracodawcą sfery budżetowej” warunki wypłacania pracownikowi należności z tytułu podróży służbowej może określić w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania, z tym jednak zastrzeżeniem, że postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika zatrudnionego w jednostce sfery budżetowej, tj. 30 zł.

Jeżeli zatem pracodawca, nie będący pracodawcą zaliczanym do sfery budżetowej, zdecyduje się na uregulowanie warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej w przepisach prawa wewnątrzzakładowego, na przykład w regulaminie pracy, może dowolnie regulować ich wysokość, jednak w taki sposób, aby dieta z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju nie została określona na kwotę mniejszą niż 30 zł. Jeżeli ustaliłby w ramach wewnętrznych regulacji wysokość diety na kwotę niższą, na przykład 20 zł, to takie postanowienie będzie dla pracownika mniej korzystne niż przepisy prawa pracy, a tym samym będzie zapisem w tym zakresie nieważnym. W miejsce tej regulacji zastosowanie będą miały odpowiednie przepisy prawa pracy. Pracownik nabędzie zatem prawo do diety w wysokości wynikającej z rozporządzenia regulującego należności z tytułu podróży służbowej przysługujące pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.