Z roszczeniem o wynagrodzenie pracownik może wystąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym stało się ono wymagalne. Jak słusznie bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 października 1990 r. „termin zawity dochodzenia roszczeń ustanowiony w art. 264 § 1 k.p. dotyczy wyłącznie roszczeń o uznanie wypowiedzenia za skuteczne lub o przywrócenie do pracy czy odszkodowanie, o jakim mowa w art. 45 § 1 k.p. Termin ten nie odnosi się natomiast do innych roszczeń, choćby wynikających z naruszenia przepisów prawa dotyczących wypowiadania umów o pracę, np. do roszczenia o wynagrodzenie za pracę z tytułu zastosowania błędnego okresu wypowiedzenia (art. 49 k.p.). Do roszczeń tych znajduje zastosowanie termin przedawnienia z art. 291 § 1 k.p.” (I PR 273/90).”.

Podkreślenia wymaga również fakt, że roszczenie o wynagrodzenie za okres, o który bezpodstawnie skrócono okres wypowiedzenia, przysługuje pracownikowi niezależnie od roszczenia o odszkodowanie za wadliwe wypowiedzenie umowy. Stanowisko w tym zakresie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I PK 170/11, w którym stwierdził, że zasądzenie odszkodowania za wadliwe wypowiedzenie stosunku pracy nie pozbawia pracownika odrębnego roszczenia o wynagrodzenie w przypadku zastosowania krótszego okresu wypowiedzenia niż wymagany (art. 49 k.p).